Алданған

Құрғақ іңір.
Көк мешіт.
Лыпасы жоқ ескі бақ.
Мешіт үсті ұшады қарқылдаған көш шұбап.

Қара ағаштың ең соңғы жапырағын үгітіп,
Көшеді олар түн жайлы ертегіні ұмытып.

Мен қаламын осында шағырымды құшақтап,
Жас төгеді ол шым-шымдап уысыма түсі аппақ.

Жүрекмүсін, ғасырдың жазығы жоқ, жазғырма,
Тіл тигізбе Тәңірге!
Тіл тигізбе Тағдырға!

Күннің нұрын алаңсыз доңғалатып аңғалақ,
Өзгеріссіз өтеді мендік ғұмыр жол қарап.

Мен дегенің... пақырмын, аяқталған мерекем,
Қашып едім Тағдырдан. Тағдыр деген сол екен.

Мəнсіздікпен бітер деп алдымдағы жол тағы
Үмітсіздік ішінде қалтыраймын
Қорқамын.

Уақыттың қарызы келеді əлі өтелмей,
Көлеңкесі көліктің езіп... жаншып кетердей

үрейімді үрлейді. О, о несі, о несі?
Өздеріндей мен-дағы бір ғұмырдың егесі

емеспін бе? Бақ пен сор арқалаған, жоқ қармап,
Көше шамы бітетін теңіз жақты бетке алған.

Аспан жақтан əуезді ести алмай бір өлең,
Көшпендінің қираған шаңырағына түнеген.

Оты сөнген шаңырақ, оңалмайтын мəңгілік,
Кетті бəрі жөніне, бізді жұртқа қалдырып.

Көкке ұмсынып,
ошақтан түтін шығар дірілдеп,
"Кел, соңыма жалған" деп, бұл тұрады күлімдеп...

---