Жалғыз жиде

Құмда бар жалғыз түп жиде,
Бәйтерек сынды саялы.
Бейшара шопан бір күнде,
Өліпті жылда баяғы.
Байынан алған ақысын,
Байғұсың түйіп белбеуге.
Қатын мен бала қамы үшін,
Сапарға шыққан шерменде.
Жаушықұм менен Көктөбе,
Жол жалғап жатты арасын.
Жолортада, көрді, жеткенде,
Жолаушылардың қарасын.
Жолаушы екі салт атты,
Жөндесті, жағдай сұралып.
Ал, шопан жаяу, жан тәтті,
Аштықтан жүдеу бұралып.
Жібітті ернін кезерген,
Торсықтан сусын сұрап ап.
Жолаушы жөншіл ежелден,
Сөйледі бірі тұра қап:
– Ызалы қасқыр жолықты,
Дәл мына қырдың астында.
Жоламай торып, қорықты,
Болған соң атым астымда,
Жеткізбей кетті шапқан ат,
Қамшы бар-дырау қорғасын.
Тыңдасаң сөзді, артқа қайт,
Жазым етер болмасын!
– Он жылдай бақтым бай малын,
Азат қып басты келемін.
Қасқырдан болса ажалым,
Маңдайдағыны көремін.
Депті сол шопан шорт кесіп:
– Қайтатын артқа жоқ жөнім,
Қос жолаушы «қап!» десіп,
Тауыпты тура жөндерін.
– Көнбесең – сөз жоқ! – депті алғаш,
Бәледен Құдай сақтасын!
Қыр асып барып: Жоқ болмас!
Деп бұрыпты ат басын!
Құм жолын басып безерген,
Жоғалып жолшы, жалды асты.
Аспай-ақ тағы кезеңнен,
Арлан мен Адам арбасты!
– Бізді ғой әзер босатты,
Сау қоймас оны сірә! – деп.
Шошынды кенет қос атты,
Шоқытып қырға шыға кеп.
Қос атты, қасқыр жеп жатқан,
Көріпті сорлы шопанды.
– О сорлы, құдай сорлатқан!
Тыңдамай кеттің беталды!
Қиқулап атпен қызу тез,
Жүгіріп екеу опынды.
Қанталап кеткен қызыл көз.
Шоқиып аулақ отырды.
Шалқалап жатқан сорлы ерің,
– Мұсылмандар-ау, құрметті,
Пәленің жүзін көрмейін,
Бетімді теріс бұр! – депті.
Деді де демі басылды.
Иманын екеу үйірді.
Топырақпен жүзін жасырды,
Құмнан бір қабір үйілді.
Бет сипап содан тұрды екеу,
Басына шаншып таяғын.
– Бұл белгі болсын, бір жетер,
Жүргінші адам аяғы....
Сол шопан қалды далада,
Ақ, адал тері бұйырмай...
...Көп жылдар өтті арада,
Қызылқұмдағы құйындай.
Құмда бар жалғыз түп жиде,
Бәйтерек сынды саялы.
Бейшара шопан бір күнде,
Өліпті, жылда, баяғы.
Тоқтадым мен де сол маңда,
Шілденің ыстық оты ұрып,
Хикаятты айтты бір қария,
Көлеңкесінде отырып...

---