Табылды Досымов

Таулар мен төбелерді айырмаған
Шайыр боп көрінбейді шайыр маған.
Теңіздің жағасында сусап тұрмын
Кемеңе қолым жетпей қайырлаған.

Қалайша тірлігіңде танымағам?
Болады тағдырыңа жаным алаң.
Күңгірттеу күн астында күңіреніп
Жүргендей көрінесің әлі маған?

Ұлтым-ау, ұлысым-ау деп шырылдар
Жүректе жасырулы көп сырың бар.
Алашқа асқақтатпай атағыңды
Жаныңда жүрді ме екен жексұрындар?!

Ақынға ажал жетпей жоқ бақыт шын,
Ащы мен тұщыны да көп татыпсың.
Шалқұйрық шаңын үзер шақ туғанда
Шарқ ұрған сапарыңды тоқтатыпсың.

Табылып таудан биік табалдырық
Бермеді-ау зәлім заман саған да ырық.
Шерің мен шеменіңді шығаруға
Айғайлап әнге бастың амал құрып.

Өнерсіз өздерінің басын күйттер
Шұбырып жүрген шығар қасыңда иттер.
Біреулер пенделігін жасырдық дер,
Біреулер елге құнын асырдық дер.

Кетерін біледі олар кім сүрініп,
Астынан табанымның құм суырып,
Арқамнан қаққан болып өзімнің де
Қасымда қарауылдап жүр шұбырып.

Сөзіңе отырғам жоқ сөз қосқалы,
Жолыңа шалар едім боз қасқаны.
Махамбетті өлтірген дұшпаны емес,
Махамбетті өлтірген өз достары!

Тірлікте ақ пен қара сабылысқан
Ақын көп жолдасы – аяр, жары – мыстан.
Сұрайтын еріккенде ердің қасын
Жанашыр дегеніңнің бәрі – дұшпан.

Бұл өзі әлімсақтан білетін іс,
Байыздап тауып жатсың міне тыныс.
Үдеріп көшер кезде керуен-өмір
Үзіліп кету қандай ұлы өкініш.

Көтеріп құрметіңе тостарымды
Шараппен жұбатайын аш қарынды.
Тірі емес, өлілерден дос таңдасам,
Мен сені таңдар едім, дос Табылды!

---