Адасқақ

Беу, Жайық, қарашығы жанарымның
Мен де бір маңып кеткен маралыңмын.
Батысқа ішім күйіп қарай берем,
Шығыстан шыққан сайын ағарып Күн.
Аһ ұрып аруағын арқа тұтып,
Басына тал дарақтың шарһат іліп.
Ақ Жайық — атамыздың белбеуі еді,
Белінен түсіп қалған тарқатылып.
Беліңнен тарқатылып мен де кеткем,
Ешкім жоқ одан кейін еркелеткен.
Адасқан ақботадай анасынан,
Өзегін өмір бойы өртеп өткен.
Өзегін өртеген ер аз тумаған,
Ақ моншақ толқыныңда саз тулаған.
Жайығым— жаһандағы жалғызым-ай,
Қай жерім артық менің Қазтуғаннан.
Еш жерім артық емес бүрынғыдан,
Білместер бұрынғымды зығыр қылған.
Ықаңның қыл қобызы не дегенін,
Сүгірдің "Бозінгені" үғындырған.
Жырым да, айбыным да сай түлғама,
Менікі жан азабын айту ғана.
Орманға ұлымайды біздің жүрек,
Төменде Жер, төбемде Ай түрғанда!
Жайығым маған да сыр шертетіндей,
Баяғы бабам көрген ерке күндей.
...Мен саған түбі әйтеуір ораламын,
Аяғы әйбат біткен ертегідей.

---