Күзгі палитра

Жақсыбек, Бакрітжан, Сәтжан
жанымыз жәннатта жолыққай
Дос көп еді,
Өлді бәрі тым ерте,
Күндер жетті жетегіне мұң ерте.
Түндерім түр — сұры қашып сұрланып,
Гүлдерім түр — қабақтарын түнерте.
Қайғы жауып көңілінің кемерін,
Тәнін іреп уілдейді нелер үн —
Тұңғыш сезген сәбидей-ақ түбінде,
Ажалдың бір төнерін.
Шырай тайып, нарттай қызыл түсінен,
Дірілдейді жапырағы үсіген...
"Мұндай болса, келмес ем, — деп, — өмірге"
Мен сияқты күбірлей ме ішінен.
Түтіге кеп төңірекке төнді сыз,
Бақ кезбеспіз баяғыдай енді біз.
Бүл акқайың — қайың емес, бір кезде
Жүрегіне жара түскен меңді қыз.
Қара жерге қайта қонған кері үшып —
Шық досымен қырау да әлек керісіп,
Азан-қазан екі дүние арасы —
Құрақ құлап, бұлақпенен көрісіп.
Көз сүрінер аянышты әлемге,
Бәрі шерлі,
көрген жоқпын хал өңге.
Ұша алмаған жан-жағынан тұсап от,
Кек кернеген жалғыздыкқа кұса боп,
Бағытынан жаңылысқан кұс көрсең,
Маған — оны,
Оны — маған мысал ет.
Көшенің шамы жанып тұр әлі,
Мен келем жайсыз теңселіп.
Қаланың шуы жалықтырады,
Халық тұрады сәлден соң.
Қалтамнан алып жартылап қалған,
Жартылығымнан жұтамын.
Өн бойым өксік, қалтырап таңнан,
Көңілдің сынған бұтағы.
Жанымды қайтсін, пенделікпенен
Бәрі де менен жерінген.
Орнымды іздеп сенделіп келем,
Орындық емес омірден.
Ақ қарлар аппақ жанымды мақтап,
— Ой, мұның не? — деп жылайды.
Қайтесің сорлы тәніңді баптап,
Бір күні ол да кұлайды.
(Күліп көрдің бе?! Күлемін неге)
Алды-артын бірі аңдымас.
Білем ғой бәрін, білемін мен де
Бұлар да мендей қаңғыбас.
Жылы аспенен жылы жер керек,
Бұлардың ойы сол ғана.
Ал маған, маған ұғыну керек,
Өмірді... соң-соң... сол ғана.
Қалтамнан алып тас-талқан қылдым,
Қалғанын сарқьтп жартының.
Жаңа өмір маған басталғандығын,
Айтқым кеп,
Айтқым кеп саған алтыным.


Қара таңбалы хат алдым,
Лайық кісі табылмай жаңа қабірге, аға,
Қараңғы жерде жатармын,
Құдайдың салып суретін қара қабырғаға.
Құсжолының да айласын,
Сезініп қойғанмын, жазық жолағындағы
қара қоңыздар тойласын.
Азар болса уақытқа азық боламын дағы.
Өмірді сүйіп... өлгенмін!
Өліп жатқан тек мен бе?
Ұрдым ба екенмін!
Басқа бір жақтан келгенмін,
Басқа бір жаққа... құрдымға кетемін.
Көгіңнің қалмас күлі де,
Қапыда Күннің қып-қызыл
Кріпаса алмасы, Жалғаншылардың бірі де,
Ақиқат менің орныма таласа алмасы!
Қара таңбалы хат,
Қара таңбалы хат алса!!!
Жұлдыз едің,
мөлт еттің жанарымнан,
Аппақ Айдың дақ көрдім анарынан.
Еңіреп кеп қүлады қара түнім,
Қарагүлдің кұшақтап сағағынан.
Жалт ете қап, жоқ болдың қас-қағымда,
Кілт айналды дүние басқа ағымға...
Періштелер дүрлігіп той жасап жүр,
Алатаудың Ай қадап асқарына.

Кермек татып кеткендей таза жасым,
Сұр аспанда саз емес, аза басым,
Шілік біткен шімірікпей оқып жатыр,
Аққайыңның ақ жауып жаназасын.
Қисаймастай қылы оған қала мына,
Аяп кетем, сүйенем қаламыма.
Сені көзден сүйгендей сүйем сосын,
Кірпігіңді сап қойып шарабыма.

Мен кеткеннен шалқи қалса ырысың,
Кетем енді, от боп жанып түр ішім.
Дал-дал жанды қан-қан қылып,
Тәңірім, Бүйтіп берген тіршілігің құрысын.
Су қүйғандай түбі тесік шелекке,
Менің мүңым мүңсыздарға керек пе?
Жатпаған соң айта берем о, несін,
Адам түгіл, Аллам өзі елеп те.
Жолдасы жоқ... жолдан таппай азығын,
Түнді кезген бөрідейін қажыдым.
Түкситтер ем түктерімді, түгім жоқ
Ей, омір-ау,
жазығым не, жазығым?
Жас қайыңдай жаным бір күн
шырайлы,
Тамырларын ой құрты жеп, құлайды.
Құлқынының қамы емес, қу көңіл
Қадірінің қашқанына жылайды.
Мен азап пен қасіретке жүктімін,
Басқа сөзге келер емес түк тілім.
Тұрақ таппай, он сегіз мың ғаламның,
Кезіп жүрмін түкпірінің түкпірін.

---