Кебеже

Әжем ИНАЗАРІПТІҢ рухына

Томсарып тұр тозаң тұтқан кебеже,
Кебежемен болушы еді тоқ әже.
Көне мүлік – бүгін үшін ескілік,
Ескілікке кейін тартты кегеже.

Сыны сұмдық.
Сырына көз тоқтамас,
Тақтайларын болат, -- десең, жоқ талас.
Я бір емен, я бір қайың – қатты ағаш,
Арабтардың жиһазымен бақталас.

Көз тартады көне бедер, шеберлік,
Шеберліксіз дүниеде жоқ ерлік.
Есімде тек – кебежеден көп алдық,
Есімде жоқ – кебежеге не бердік.

Аузында Алла, көкіректе иманы,
Сол ыдыста – кәрі әжемнің жиғаны.
Қант-кәмпиті, жақсы шайы, құрт-майы,
Берекеңді келтіретін үй дәмі.

Қонақ келсе келімді де кетімді,
Сол кебеже қызартпайды бетіңді.
Алған сайын ырыс-құты ортаймас,
Ертектегі сиқыр қоржын секілді.

Өткен өмір – кеудеңдегі тығынды,
Тығындыңды кім түсініп ұғынды?!
Кебежені ығыстырды кент-жиһаз,
Кешегімді ығыстырды бүгінгі.

Мезгіл қатал,
Көндіреді көнбеске,
Кепілің жоқ мұңсыз-қамсыз өлмеске.
Егделікке ығыстырды ол мені,
Кәрі әжемді ығыстырды келмеске.

Мың жыл тұрар не бір шөлмек, не көзе,
(Көзе ғұрлы бола алмадық неге өзі?).
Төрде – теле...
Төменде тұр кебеже.
Кебеже бар,
Оны тұтқан жоқ әже...

---