Бақ

Қабағың кіреукелеу солғын, аға,
Жүзіңнен мұң көргендей болдым, аға.
Кермеңнен кетіп қалса бабы болмай,
Бақ деген кейи көрме Керқұлаңа.
Ол рас, шандоз еді, жүйрік еді,
Шаң тимей шаршы топта құйғып еді.
Ол сенің бір өзіңдік олжаң болды,
Ол сенің бір өзіңдік сыйлық еді.
Бейшара құлынынан құрық көрген,
Кезің жоқ ерік берген, ырық берген.
Сан рет оралғанда сүлік термен,
Таң асып кезі бар ма тұрып көрген?
Сен оны суардың ба тұнық көлден,
Сен оны түлік-ау деп ойладың ба
Тұқымы жер бетінде туып та өнген?
...Керқұла ат Кендебайға бақ болған ғой,
Дүйім жұрт бақытына тап болған ғой.
Иесін тастамаған тар кезеңде,
Қонған бақ, қорғаны боп ап қалған ғой.
Мейлі ол Керқұла бақ, Құлагер бақ
Болып-ақ әлдекімге жолығар-ақ.
Жалқының жүйрігі боп шаба берсе,
Шылбырын кетеді үзіп түбі бірақ...

---