Туыпты жаңа Ай қырынан

Туыпты жаңа Ай қырынан
Сынған бір семсер шетіндей.
Шаңытады аспан шытынап,
Осынау көлдің бетіндей.
Ауыл шеті. Аулақта
Ымырт та түсіп келеді...
Құмарым болмай қол допқа,
Қабағым тарта береді.
– Кетемін, – дедім үйге мен,
Командир Жеңіс «жоқ» деді.
Шапанымды алдым, кимелеп
Қақпаға бергі шеттегі.
Былтырғы сырма көк шапан,
Биыл да кигем үстіме.
Төзімді киім басқадан,
Киемін үш-төрт қыс, міне...
Көнетоз киім болғасын,
Қақпаны қоям белгілеп
Еңбеккүн көкем алғасын,
Кимеспін деймін енді көп.
– Кетемін, – дедім, тез іле,
– Кетпейсің, – деді командир.
– Командир болсаң өзіңе,
Мен солдат емес, әрмен жүр.
Итеріп қалдым.
Шалт адам
Шалқая беріп керілген.
Мен ұстап қалдым қалтадан,
Ол ұстап қалды өңірден.
Мен дағы қалдым сілкісіп,
Командир болмақ мәрт адам.
Екі ашу келіп жұлқысып,
Дар етті шапан қалтадан.
Шоқ ыршып түскен секілді,
Қып-қызыл қағаз түсті ыршып.
Көк мұзға төсеп бетімді
Құладым мен де тіл қыршып.
Құладым дағы, жыладым,
Жыладым дейсің селкілдеп.
Жалынып Жеңіс сұрады:
– Тұрсайшы, тұршы, бол, тұр, – деп.
Жоғалған ақшаны уыстап,
Бойымнан балқып от еріп.
Адалдық туын тік ұстап,
Жығылып жаттым көтеріп.

---