Өлең, жыр, ақындар

Куә қайда?

  • 02.09.2020
  • 0
  • 0
  • 1219
Есімде жоқ ең алғаш жылағаным,
Айды әпер деп аспаннан сұрағаным.
Бақыт деген сол шығар – жылағанда
Білмеу шығар жанында куә барын.
Одан кейін есімде жылағаным,
Естен танып, жер сүзе құлағаным.
Жер ұшықтап, ұрысып әлдекімге
Білем, әжем біреуді сыбағанын.
Тайға міндім одан соң, шын құладым,
Бас айналып, көз алдым бұлдырады.
Қай жерімнің білмеймін ауырғанын,
Бұрап мені ызаның қыл бұрауы.
Шын жыладым, қайнады зығырданым,
– Қап, қап! – дедім, құлағым шыңылдады.
Езу тартып күлді әжем, ұнады ма
Баласының жыламай жығылғаны?
Қайдан күлсін, күлген тек сыңайы ғой,
Сырт күлгені іші айтқан «құдайы» ғой!
Шын құлаудың ойлады-ау басы осы-ау деп,
Құлау, тұру ұдайы, ұдайы ғой...
Жығылғанда үйрендік жыламауға,
Көз жасы тек кеудеге мұң орауда.
Жығылған кім,
Жыққан кім,
Жылаған кім?
Әже, сендей араша – куә қайда?!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Адам еркі

  • 0
  • 0

Адам еркі тағдырдың ырқында ма,
Тағдыр қысып, қымқырып, қымтуда ма?
Нала-мұңы жұғатын сыртында ма?
Бақыт-бағы кілттеулі құлпында ма?

Толық

Мұхтар мен Қаныш

  • 0
  • 0

Мұхтар мен Қаныш кездесе кетті бір жылы,
Біреуі Мәскеу, біреуі Жезді тұрғыны.
Ұлылық жанған жанарларының түбінде
Бар сияқты еді кіреуке мұңның кірбіңі.

Толық

Мінез

  • 0
  • 0

Адамның сорлы міні – мінезсіздік,
Сананың солғындығы – мінезсіздік.
Ерлік те, еркелік те – бәрі мінез,
Болмаса тым есерлік, тым ессіздік.

Толық

Қарап көріңіз