Өлең, жыр, ақындар

Жезқазған. Қола дәуірі

  • 02.01.2021
  • 0
  • 0
  • 772
Қара жердің қарт тәніне үңілдім,
Көктегі Күн әулиеге сыйындым.
Жер астында көне қола дәуірі,
Күн астында өркениет дауылы.
Қайла-заман үңгіп ойып қоң етін,
Сары даланың сыздап тұр-ау бауыры.
Жер астында Күн көрікті кеніші,
Жер бетінде күнделікті керісі.
Аяр заман біз өкшемен піскілеп,
Қара жердің жұқарғандай терісі.
Көл түбінде тұнып қалса қоқсығы,
Күн түбінде «Степлагтың» өксігі.
Тотияйын татып кеткен шер-тағдыр,
Шемен болып қатып кеткен көп сыры.
Ақ аспанның айлағындай боз далам,
Қойлыбайдың қобызындай боздаған.
Күннен де ыстық мыс қазаным өрт-өзек,
Саф алтынға алмастырмас Жез қалам!
Топырағында қола дәуірі қызуы,
Ауасында өркениет құзыры.
Күнікей күн көне жұрттан көшерде,
Мыс та болса тастап кеткен жүзігі.
Көкірегіме көктің нұры құйылып,
Өзегіме жердің нәрі жиылып.
Жезді қала, аттанғанмын сапарға,
Кеңгір атам аруағына сыйынып!..



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Балқаш балладасы

  • 0
  • 0

Жағаға келіп толқындар сүйіп кемерді,
Лықсиды кейін бұдан да таппай бір ләззат.
Құмдауыт жерді жек көріп кетеді ол енді,
Жаралы жанын жайсыздау мұңы тырналап.

Толық

Теңіз, Өлең, сосын... Мен

  • 0
  • 0

Теңіздің тебіренген толқыны — жыр,
Өлеңнің жүректе өшпес өрті — ғұмыр.
Кеш түсе ақ айдынға шақырады,
Сынық Ай, сыңғырлаған шолпылы нұр.

Толық

Күз

  • 0
  • 0

Күз келді, міне, қалаға,
Сағыныш түсті сары қымыз толмай сабаға,
Найқалған көштің нараду соңы шұбалып,
Боздап келеді сіңірі үзілген нар-аға.

Толық

Қарап көріңіз