Өлең, жыр, ақындар

Маң далада арқар тұр маңыраған

  • 07.08.2020
  • 0
  • 0
  • 1370
Маң далада арқар тұр маңыраған,
Маңыраған тым жақын әні маған.
Жадылаған сананы сағымға еріп,
Өтіп барам адамдай танымаған.

Маң, далалық арқардың мүсіні бұл,
Тас тұғырдың толассыз тұсы дүбір.
Мен арқар боп маңырап жыр төгер ем,
Маңдайыма жазбаса кісі ғұмыр!

Жапырақтан өрнек сап қошқар мүйіз,
Аңыраған араны – басталды күз.
Ақ боз үйдің туралған туырлығы –
Жазылмайтын жарама басқан киіз.

Жазылмайтын жараға киіз басқан,
Ем дарымай, қан саулар тыйылмастан.
Кісікиік боп кеттік қалаға еніп,
Тағы тағдыр маңдайға бұйырмастан.

Жаңылдық па сыңар жол соқпақтардан,
Қақтан қашып көнеге көп қақталған,
Қайран менің, Сарыарқам, арқарлары
Тас мүсін боп – жүрегі тоқтап қалған.

Арман асқақ, болғанмен мақсат биік,
Өз сорымыз – тағдырдан татсақ күйік.
Күңіреніп күй болып кетер ме екен,
Арқадағы ақырғы ақсақ киік...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Құба белде қалмағанда гүл-ажар

  • 0
  • 0

Құба белде қалмағанда гүл-ажар,
көрден қашып Қорқыт ата пірәдар
тұрақ таппай кезген еді жалғанды,
тек алдынан шыға берген көр мәңгі.

Толық

Тағы да саған

  • 0
  • 0

Сен неткен әдемі едің?!
Аппақ гүлім, ақ қанат көбелегім!
Жанарыңда, жаныңда бейкүнәлік,
Сені бәрі періште дейтіні анық.

Толық

Үшеу

  • 0
  • 0

Бір-бір үйдің бір-бір жалғыз ұлы едік,
Дос-жақынын бауыр қылған тағдыры.
Бір әлемнің жалқы жалқын Күні едік,
Кеңістігін кестелеген таң нұры.

Толық

Қарап көріңіз