Бота

(Үрімжі қаласының сайранбағында көрмеге қойылған бота тұр)

Дуға толы бақ іші:
Өтеді жұрт көздерімен танысып,
Әзілдесіп, қағысып,
Шығандайды аспанға бір ән ұшып...
Бірте-бірте буынды ала бастайды,
Қайыршы тартқан скрипка дауысы.
Қылықты қыз көзді арбаған тоқ саны,
Қылмыңдайды жігітіне жабысып.
Сенделіп жүр менің «ағатайым да»
Тағы ішіп...
Жаныңды елтіп жапырақтар бүр жарған,
Дөкей қала, күнде қызық, күнде арман!
Тек күлуге жаралғандай бар адам,
Сонадайдан езу тарта қараған.
Арсалаңдап,
Азу тісі ақсиып,
Азу емес, қанжар көрдім мен одан.
Бағлан етін бұрқырата қақтаған,
Саудагерің нәпақа алып жатты одан.
«Тағылардың» таңсық асы жомарт тым,
Шұбыртады сілекейін «қонақтың».
Нәрлі тағам бітіргендей жанға алау,
Аңсары ауып қарай берді тауға анау...
Дуға толы бақ іші:
Тұрды бота бүйірлері қабысып,
Шуылдардан жүрегі ұшып,
Жаны ұшып.
Бәрін тәрк етер еді ол бірден,
Жібермеді шынжыр арқан қарысып.
«Тағылығын» тастамаған ол әлі,
Көз алдында туған өлке жамалы.
Бәрін тәрк етер еді ол бірден,
Жібермеді тобырлардың жанары.
Үзіп кеткен секілді бір жебе ұшы,
Ғарыштағы уақыттардың желісін.
Тұрып алды оған мүлдем жат көздер,
Мынау ғажап момындықты жеп-ішіп.
Кім әкелген, қойды кімдер арқандап?
Мұздай сауал тұрды менің арқамда.
Көшкен бұлтқа, өшкен күннің нұрына,
Қарайды ол жаутаңдап.
Тұрды бота,
Бота көзде – мұң нала,
Қолын созды мүсіркеген сұм бала.
Тұрды бота ойға шомып тым ұзақ,
Қайыршының күйін тыңдап бір ғана.
Миында әлі сағымданған сардала,
Ұшқан түтін мұнарменен жалғана;
Жар басына жалқы қонған қара қос,
Әлдебіреу шырқап салған арман ән.
Оттар сөнген,
Тау қалғыған,
Көз ілген,
Ен далада өзін еркін сезінген.
Миында әлі:
Тағдырына алаңдап,
Әлсін-әлсін қарай берген Бозінген.
Дуға толы бақ іші:
Шуылдардан жүрегі ұшып,
Жаны ұшып,
Тұрды бота бөрілерді сағынып,
Үйренген бір қан ішіп...
Жер жылуы қарып өткен табанын,
Миында әлі бар тарихы далалық.
Бірте-бірте есіне ала бастады,
Соры шыққан сорлы өлкені ол анық.
Үрей біткен буынды ап,
Бота тірсек әзер тұрды жығылмай.
Жанарында қалып қойған бір тамшы,
Боз жусанға қонған таңның шығындай...
Қып-қызыл боп батқан күннің реңі –
Рең емес – қып-қызыл қан,
Білемін.
Құлағымда бозінгеннің боздауы,
Боздап тұрған мына менің жүрегім...
Шашқан біреу қан сияқты уыстап,
Ертең тағы күн туады шығыстан.
Мынау дүние құлпырады, туысқан,
Маған тағы мұң туады, туысқан!
Кеудемдегі қырық жамау жүрегім,
Бозінген боп бұлқынады,
Туысқан!
Кім әкелді? Қойды кімдер арқандап?!
Мұздай сауал тұрды менің арқамда.
Балам маған қарай берді – сәбиім,
Бота көзі жаутаңдап...

---