Жидебайда жазылған жыр

Жалына жүйрік жырдың жармасқалы,
Жанымның жарқ-жұрқ етіп алдаспаны.
«Туғанда дүние есігін ашқан өлең...»
Мен саған жетіп едім жалғасқалы.
Талабым тәрік болмай тасқа құлап,
Абайдың аласармас аспаны ұнап.
...Түсінші, жыр Меккесі – Жидебайым,
Ұсыншы зәмзәміңді, Қасқабұлақ!
Дүлдүлдің дүбір шықса бағы ашылар,
Шаң көрдім аламаннан ала шұбар.
Шыңғыстың шыңында өскен дара шынар,
Сен айтқан асыл сөздің сарасы бар:
«Өлеңге әркімнің-ақ таласы бар».
Кім сендей ақындықтың сырын білмек,
Білімсіздік болып тұр бүгінгі дерт.
Төл теңгеге салдық та суретіңді,
Шуладық:
– Абыз Абай тірілді! – деп.
Абай ата!
Арысым, ар-намысым,
Біреулерге теңгеде таңбамысың?..
Кешір біздей парықсыз пақырларды
Сау басыңды саудаға салғаны үшін.
Қабағынан күндердің діріл көрем,
Діріл көрем жүректі тілімдеген.
Тірілсе ақын тірілер өлең болып,
Ақша болып ақындар тірілмеген.
Зырғып қуған зымыран ғасыр айды,
Жалғандықтан жан қалай жасымайды?
...Түйеөркештің түнінде жұлдыз жауып,
Қарауылдың өзені тасымайды.
Жарқ етпесе жарықтан жыр-құралай,
Жолығамыз біз әлі, дүлдүл Абай!
Ақ нұрыңмен аяла ақ таңдарды,
Аспанында алаштың сырғыған Ай...

---