Маған деген бейілің алабөтен

Маған деген бейілің алабөтен –
Теңіз бе екен,
тау ма екен,
дала ма екен?!
Гүл өңіңді,
тілегің,
жүрегіңді
қайда жүрсем, өзіммен ала кетем.
Жүз өртеніп,
жолықсаң, жүз жанасың,
Қылығың бар қырмызы қыздан асыл.
Құдай қосқан қосағың болмасам да
көк аттыдан көлденең қызғанасың.
Өліп-өшіп сүйердей сонша кіммін? –
Алыс кетсем, шегі жоқ аңсауыңның.
Кермек дəмін тататын кезім де бар
кірпігіңе тізілген моншағыңның...
Тауды да алаң етпестен, бауды да алаң
сонша неге бейілің ауды маған?
Сағына да білетін, қамыға да
жанарыңнан айналдым жаудыраған!
Қатар жүрсек біздерден қайғы үркеді,
Ақ самала сəулесін ай бүркеді.
Аққуынан көз жазып қалатындай
сен болмасаң көңілдің айдын көлі.
Бауырыңмен жылытып өзге ұяны
өтіп жатыр басыңнан кез миуалы.
Асылзада сыпаттас сыңарым-ау,
Қайтіп сені езгеге көз қияды?!

---