Өлара

Менен жыр,
Сенен жаңбыр тоқтағалы
Көңілім көк жүзіне көп қарады.
Көзінде көк аспанның шөкім бұлт жоқ,
Кірпігі Күннің ғана шоқтанады.
Маған жыр,
Саған жаңбыр таңсық болып,
Іриміз ішімізден қамсүттеніп.
Көнетоз көкірегім қақырайды
Күн қаққан қаңылтырдай қаңсып қалып.
Сəулеті,
Салтанаты,
Сəні кеткен
Даладан дəмегөйлі əлі Көктем.
Көп болды көрмегелі көк нөсерді
Сауырын сардаланың салып өткен.
Айрылған домбырадай тілден, жақтан
Күндердің қайыры жоқ жүрген, жатқан..
Аузынан айдаһардың шыққан лептей
Аңызақ жел еседі Күнгей жақтан.
Арасы Көктем, Жаздың үзілместен
Дүние өтіп жатыр ұзын көшпен.
Маған жыр,
Жерге жаңбыр бермесең де,
Батар күн,
Қия алмаймын жүзіңді өшкен...

---