Баспагерге базына

Дейсің-ау: «Өлең – шығын,
өлең – шығын»
Осы ма өзекжарды өрең, шының?
Көзіме елестеді,
Сені көріп,
Ызыңдап құлақ-миды жеген шыбын...
Қашанғы қамың болса қара бақыр,
Өлеңге туғаны да заманақыр!..
Тозақтың тоғытпақ па ең қазанына
Қазақтың қара өлеңін балаң оқыр?
Өңінде өрттей қызыл қаны ойнаған
Өлеңім құнсыз десе,
Қалай нанам?!
Апырай, тірі болса,
Бұл сөзіңе
Қалайша қарар еді Абай бабаң?
Замана жаңарғалы, көнергелі
Ақын мен Өлең шіркін не көрмеді?..
Естісе бұл сөзіңді Мұқағали,
Кім білсін,
«Қызталақ...» деп сөгер ме еді.
Өзіңдей бал бөбегін жөргектегі
Көз ілмей талбесікте тербеткелі..,
Бұл Өлең алғаш рет құлағыңа
Анаңның «Əлдиімен» енбеп пе еді?!
Амал не,
Ағайынды баспадағы
Аздырса бақыр қамы, ақша қамы.
Тақпағын аузындағы тартып алсаң,
Балаңа бағаң қанша бақшадағы?!
Тұрғанда астыңда жер,
Төбеңде көк
Өмірге Өлең керек!
Өлең керек!
Атадан қалған асыл мұра болса,
Қалайша қадірі оның төмендемек?
Адамның əлімсақтан азық, əні
Өлмейді!
Өлең əлі жазылады!
Қорламай,
Қолдан келсе қорғау лазым
Бабадан қалған асыл қазынаны!

---