Өлең, жыр, ақындар

Апа

  • 17.09.2021
  • 0
  • 0
  • 918
Сен жастай қалдың...
Суын қанып ішпедің тас қайнардың.
Ал мен болсам – алқынып аққан бұлақ
Алтыдан жетіге сәл аспай қалдым.
Осылай сенің бағың жанбай қалды,
Жоқтау айтып жыладың, қандай зарлы...
Көңілде шер бар еді, көзімде жас,
Сол жас бірақ намыстан тамбай қалды.
Қан жұтып, жамылғанда қара шәлі,
Көрмедің тағдырыңа аласарып.
Саған біреу соқтықса, жүгірдім мен
Әкемнің ақ қамшысын ала салып.
Күшіңді тауға соғып, тасқа шаптың,
Ісіңмен, қылығыңмен досқа жақтың.
Күтімін көрмесең де өміріңнің,
Түтінін түтетпедің басқа ошақтың.
Жылыстап жеткен шақта жаныңа мұң,
Зарладың, запыран құстың, аңырадың.
Құлатпай әлі күнге келе жатсың
Әкемнің қолдан тіккен шаңырағын.
Мен де ержеттім ешкімнен олқы болмай,
Көрмеген мына баста талқы қалмай.
Қанша қызық көрсек те, келеміз біз
«Қара шалдың» орынын толтыра алмай...



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Маңғыстау

  • 0
  • 0

Аңдасаң, гүл шыққандай тақыр жерге,
Алаулап жалын атып жатыр бел де.
Бұйығы баяғыдан бұл өлкеде
Болмапты батыр кенде, ақын кенде.

Толық

Барасың ба болып кекті, Семейім?

  • 0
  • 0

Барасың ба болып кекті, Семейім?
Шер-шеменге толып кетті көмейің.
Әкем едің – асылайын мойныңа,
Шешем едің – емшегіңді емейін.

Толық

Аралды аңсау

  • 0
  • 0

Неге айтасың «Аралды тартылды» деп?
Неге айтасың «Ағын су сарқылды» деп?!
«Арқыраған ақ толқын арнасында
Ақша құмға қақалып, қарпылды» деп?!

Толық

Қарап көріңіз