Жүрегін ұқ әкеңнің

(Дәурен Тұманбайұлына)

Он алтыға толдың, бауырым, бүгін сен,
Далаң анау, асыр салып жүгірсең.
Көзің жетер кеңдігіне дүниенің
Көкжиекке ұзағырақ үңілсең.
Тауың, міне, шақырып тұр «Өрле!» деп,
Тау жолында тасырқаған пенде көп.
Шың басынан айналаңа қарасаң,
Көз алдыңа келер дүние дөңгелеп.
Дәурен, бауырым, дәуреніңді сезерсің,
Қиынға тарт, ернің мейлі кезерсін.
Асқар тауға әркім шыққан әрқалай,
Сенің енді қалай шығу өз еркің.
Бұл өмірде еңіс те көп, өр де көп,
Саған, бауырым, жөн айта алам мен не деп?
Тоңғандарды жылытып дәйім жүрсін деп,
Әкең саған берген жалын, берген от.
Нәр алсын деп сұлулықтан, гүлдерден,
Анаң сенің жанарыңа нұр берген.
Он алтыда өзгені сен білмейсің,
Он алтыда өзіңді өзің білгенмен.
Адаспасын, аңдасын деп жан-жақты,
Әкең сенің көкірегіңе шам жақты.
Сол бір сәуле сені көкке самғатып,
Ертең елге ететін де ардақты.
Болсын деп сен парасатты, парықты,
Бойыңа бар қасиетін дарытты.
Ең алдымен жүрегін ұқ әкеңнің,
Ұғам десең өзің туған халықты...

1981

---