Кербесті

Кербесті, күпшек санды, күдері бел,
Құйғытсам, кекіліңді түреді жел.
Көп ешкім тұрпатыңа көз салмайды,
Тұлпардан үзгені ме күдерін ел?
Табылмас сүйегіңнен оймақтай мін,
Кермеге қойған сені байлатпай кім?
Қорғасын құйған сақа сияқтанып,
Шығасың топ алдына ойнап қай күн?
Сүлесоқ сұлық тұрсың салғырттанып,
Селт етіп оянасың, қалғып барып.
Келе ме құлағыңа ұлы дүбір,
Қалатын шаңнан аспан шаңғыттанып?
Құландай жортып өткен құба белде,
Сендей-ақ болған шығар Құлагер де.
Тарқатып құмарыңды көсілтейін,
Сәл көтер иегіңді, тұра берме.
Қосатын бір дүбірді бір дүбірге,
Демеймін жойқын шабыс тынды мүлде.
Баяғы Батыраш пен Қотыраш жоқ,
Жүйріктің жолын тосар кім бүгінде?
Алданып зуылдаған жылдамдыққа,
Біз әлде көп қызықтан құр қалдық па?
Ақандар азайған ба арамызда,
Ат үшін басын тігер құрбандыққа?
Болса да әр заманның сәні басқа,
Бола ма шын жүйрікті танымасқа?
Төсінде көк жайлаудың, сәті түссе,
Көрсетем өнеріңді кәрі-жасқа.
Кербесті, білем, әлі бөлек орның,
Бір мінсем бұлдырық боп жөнелермін.
Құйғытшы
Жүрегіне жалын тастап
Күліктің күні бітті деген елдің...

1984

---