Өлең, жыр, ақындар

Қазақ

  • 27.09.2021
  • 0
  • 0
  • 921
...Сақалды адам санасыздау жөткірді,
тіл ұшынан сөзі үзілмей көп тұрды.
Сен, қасірет!
Тілін буған шешеннің,
қырғыш еткен алмастайын өткірді.
Жұбандырар сөз жоқ па,
әлде жан жоқ па —
ұға алмайсың, біле алмайсың болжап та.
Жігіт ұлы мерт болыпты осы үйдің —
кебінді өлік — шымылдықта, оң жақта.
Күйік қинап булығады әке өксіп;
(күйік көрмей өссек біздер — қате өстік)
қазан жақтан ана даусы шықты ащы:
"сорлы бала, сорлы бол да жат өстіп!"
Содан соң-ақ келді жұрттың сөзге әлі,
жұбау сөздер бірте-бірте қоздады.
Әр сөз бірақ саулы інген боп ыңырсып,
жетім бота болып әр сөз боздады.
Мақал мініп жатты ағылып ой легі,
сөйледі-ай кеп шешен біткен, сөйледі.
Жалтылдақ сөз мысал жегіп, мыс киді;
сонсоң... "сабыр — сап-сары алтын" ғой деді.
Өлген жұртты "дүниеден озған" ғып,
жылатуға жарап жатты сөз барлық.
(Бауыры бүтін жұрттың аузы алғыр ғой —
жүрек түгіл сүйегіңді қозғарлық).
Таңырқаман таным тұтса нені елім,
бірақ бұны таң боп айтқым келеді:
Қазалы үйдің жеті қызы бар еді,
ешкім бірақ балаң бар-ау демеді.
Тасқандық па, тасырлық па бет тілген —
ойлай-ойлай алысырақ кеттім мен.
Жаугер халқым ат мініп, ақ қылышты
кім ұстаса — соны балам деп білген.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Тамыр

  • 0
  • 0

Жаңбыр жаусын!
Жаумай қойсын!
Былай да
Қатысым жоқ қара бұлтқа, құдайға.

Толық

Өзара сын

  • 0
  • 0

Кешір, кешір, өзіңді Хақ-тағалам
сәл әзілдеп, артынан ақтап алам.
Бастығым бар — ол әзіл көтермейді,
құрдасым бар — ол өзің атқан адам.

Толық

Кәрі шың риза боп өзіне-өзі...

  • 0
  • 0

Кәрі шың риза боп өзіне-өзі,
Құшақтап қиял, мұңды көз іледі.
Төсіне көтерілсе көлеңке-бұлт
Тау оны түс көрдім деп сезінеді.

Толық

Қарап көріңіз