Үзінді

Бұлақ ақса не тулап, не тебініп,
жаңғырығып ойсыз сай кетеді ұлып.
Батон-белдер сарғайып күн астында
ашып, пісіп келеді көтеріліп.
Алатауды төрге алдық бір тұлға ғып —
қарт сыйлаудың сыры осы қылпың қағып.
Ашып-ашып жіберіп бұлтты аңғардан
көл сімірді Бульба-шың мұртын малып.
Жасыл теңіз — дастархан, қара мына:
бауырсақ боп шоршиды алабұға...
Жер жетеді:
тұр, жүгір, жатып ауна,
қыран көзі де жетпес бақылауға.
Мен керілсем — бір қолым Алатауға
тіреледі,
бір қолым — Атырауға.
Іле, Ертіс, Сыр жатыр аңқып ағып,
ақын аңқып жыр құйды — талқыладық.
Арман, Ардақ деп атап ұл-қызын ел,
"Ақ желең" ғып күй шерттік, "Шалқыма" ғып.
Дала жұрты мәрттікті ерте ұғыпты,
содан шығар, жігіттің серті мықты,
"алласынан" ары үстем;
арыстаны
мертіксе — Айға шауып мертігіпті.
Бір мақтанып таппасам көңіл емін,
мақтануға батпасам — жеңілемін.
Менің далам, дей берем, менің елім —
бұдан өңге осы мен не білемін?!
Дала маған сәби боп қал деп еді,
мен есейдім ой етіп әлденені,
мініп кетті қоңыр ат ымырт-қария,
ақ боз ат жегіп, балаң-таң келеді.
Соқты көңіл: мініп ап от-күреңін
Қос бүйірін мезгілдің тепкіледім.
Кентауда маңдайымнан шыққан терді
Қарағанды желіне кептіремін...

---