Өлең, жыр, ақындар

Күз қызымын


Күз қызымын

Өмір неге салады өктем көзін?
Мәңгі қатар жүреді от пен төзім.
Күздің қызы деді де көрінбейді,
Неге маған қимайды көктем өзін.

Ертең-ақ күн шығады, күн шығады,
Деп кеудемде жасқыншақ үн шығады.
Сол күнді үздіксіз күтуменен,
Қиялым өз - өзімен тұншығады.

Қара бұлтта бар мұңды төндіреді,
От жаңарды жаңбырмен сөндіреді.
Бара-бара барамын бейімделіп,
Күздің өзі көктем боп көрінеді.

Бақытты емес бар адам жүзі күлген,
Шынайы күз ұнайды сызыменен.
Қабылдайын, түсініп, түйсінейін,
Қайта күздің еп-ерке қызымын мен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз


Қарап көріңіз