Иесіз кеме

Тұман, тұман, айналам, жаға қайда,
Көрінбейді көкжиек, шағала ай да.
Бағытынан айрылған бір кеменің,
Бүйірін түртіп, толқындар табалай ма?
Бағытшысы ауысып бір кеменің,
Толқындардай әртүрлі түрге енемін.
Айналамды алдамшы тұман басып,
Көрмегенім көп екен, білмегенім.
Е, дегенге ес-түссіз еліктедік,
Ақиқаттың ақ туын көміп көбік.
Кімнің барын, білмеппін күннің барын,
Тағдырымды тұманға сеніп беріп.
Арылармын күмәншіл ойдан қалай?
Ағыстардың жүзінен тайған арай.
Бағытынан айрылған «ұлы» кеме,
Бет аларын білмейді қайда қалай?
Таласуда, бәріне бақыт жетпей,
Бір орнында айналар, уақыт та өтпей.
Қайран кеме, қайратсыз теңселіп тұр,
Терең теңіз түбіне батып кетпей.
Иесі болған, есімдер, ұмыт болған,
Аспан тұман, күтпеймін үмітті алдан.
Көз алдыма сол кеме елестеп жүр,
Ортасында теңіздің тұрып қалған.
Ғашық едім, сапарға, сәтті өмірге,
Сырым қалды толқынның дәптерінде.
Аспан қайда, жер қайда көрінбейді,
Ақ желкені айналып ақ кебінге...
Уақыт маған осылай, сыр аңдытқан,
Жыр әнді ұқпай, өмір-ай, ұранды ұққан.
Кеме батып кетсе де, үндемейтін,
Теңіздердің тірлігін тұман жұтқан.
Бағыты жоқ, бұл сапар елге ұнамай,
Кім жылайды, тұншығып, мен жыламай.
Шағала емес, басынан қарға айналған,
Иесіз кеме қозғалар енді қалай?
Бақытымның маңдайдан желі еспейді,
Желсіз өмір, от майдан, егес дейді.
Уақыт теңіз үстінде, бағыты жоқ,
Иесіз қалған бір кеме елестейді.
Жаға қайда, құшағын жайып тұрар,
(Ой астарын біледі, байыптылар)
Жарқыраған шығады күнім қашан,
Ақ тұманды аспаннан айықтырар.
Тұман, тұман... көңілді күдік басып,
Шабыт та жоқ, шалқитын күліп, тасып.
Жансыз жартас-кеменің қос бүйірін,
Тау толқындар барады ұрып қашып!...

---