Күн – аспанның жүрегі

(толғау)

Аман ба, айналайын, о, жарық күн,
Мен қашан өзің жақтан көз алыппын.
Көктегі сен ұлы шам секілдісің,
Үстіне түсер мейрім тазалықтың!
Күлесің қабағыңды ашып кілең,
Өзіңдей жақсы көрем ғашықты мен.
Бесігі тіршіліктің – жер бетіне,
Шығасың шуағыңды шашып түгел.
Көзінен күнсіздердің жас тамады,
Анадай қолын жайған жас балалы.
Жүзіне сол шындықтың қарай алмай,
Қашан да жалғандықтар жасқанады.
Қосқандай бір төбеге, бір төбені,
Бетіңді көлегейлеп бұлт өреді.
Уақытша барлығы қас қағымдай,
О да сенің сәулеңді бүркенеді…
Өзің барда мен қашан адасқанмын,
Түсіне алмас еңсеңді таластар мың.
Еміп өстім еркелеп елмен бірге,
Сүт сәулесін анадай ақ аспанның.
Шығайықшы биікке, жүрші жаным,
Ауа жетпей төменнен тұншығамын.
Айналайық біздер де шуаққа бір,
Жамылып тұрып таңғы күн шуағын.
Орнатып көңілдерге мәңгі көктем,
Жастық отым тасты да елжіреткен.
Күн аспанның жүрегі, қызуы мол,
Қызу алғым келеді сол жүректен!
Қастық құрып, достықпен жол жаңарсын,
(Қыран болса, астында самғап алсын.)
Қасиетіңнен айналдым, о жарық күн,
Бейбітшілік бар жерде сен де барсың.
Ісі болмай өмірмен, халықпенен,
Ісі болмай ойын-той сауықпенен.
Сол жүректер соғыстың отын жағып,
Бере ме деп өзгеге, қауіптенем…
Ыстығы мен суығын бірге көріп,
Жүрген жерін оқ емес, гүлге көміп.
Ей, дүние, кәнеки, құшағыңды аш,
Бір көкірек барады күн көтеріп.
Қарамасын күнсіздер, күнге күндеп,
Күнді күндеп, жарықсыз кім жетілмек.
Ақ таңды аман жеткізу ұрпақтарға,
Түсінеді ол бүгінгі міндетім деп.
Әділетсіз, өзіңсіз жоқ тірлігім,
Не болады өзіңсіз өткірлігім.
Революция жүргізіп кеуделерге,
Қасіреттердің көз жасын кептір күнім!
Қызу алғам жаныма Отан сенен,
Отаныммен бір жанып, қатар сөнем.
Күн – аспанның жүрегі, сол жүрекпен
Мынау шексіз әлемге сапар шегем!
Соғыс! Соғыс!
Жоқ! Құрсын атама атын,
Атама атын, өмірден ақы алатын.
Мәңгі жүрек жалыны сөнбейтұғын,
Күннен алған өмірден махаббатым.
Неге баурым, сөзіме таңданасың,
Түсінерсің біртіндеп ел бағасын.
Жете алмайтын құс ұшып қиырына –
Қорғаған екен бабам кең даласын…
Куә болып жаңғырған жылдарға сан,
Беріп әппақ сәулеңмен шыңдарға сән.
Белгісіз дүниеде кім болғаның,
«Көгіне сол даланың күн болмасаң».
Ойлан, баурым, өкінбе, қапы қалма,
Атақ емес, табыншы ақыл-арға.
Ұшып бара жатқан бір құс екен деп,
Жарығыңды жазықсыз атып алма!
Тұрсын көкте күн атты шамың жанып,
Қалғығанды оятсын дабыл қағып.
Адам деген – ол тірі топырақ қой,
Өркен жаяр тереңге тамырланып.
Өткен өмір беттері толған егес,
Толған егес, емес ол жалған елес.
Елім барда, белгілі ерлік барда,
Ешбір солдат белгісіз болмақ емес!
Сөз сөйлейміз өткенге қарап алып,
Зұлымдықтар әлі де бар-ау анық.
Сәулесі ұрып, атомның, нейтронның,
Күнім менің батпасын, жараланып!..
Арман жұттым жыр атты бір кеседен,
Бірде жанып, үмітпен, бірде сөнем.
Уақыттың, ей алтын дөңгелегі,
Саған сенбей айтшы енді, кімге сенем…
Жасап түрлі қозғалыс, жаңалықтар,
Жатыр нұрым әлемге таралып бар.
Айтаққа ерген иттердей анталап кеп,
Жаба алмайды жүзімді қара бұлттар!
Серік болсын жолыңа ізгі армандар,
Қорғайықшы көңілді ызғардан бар.
Жарық күнді көпке ортақ, бір-біріңнен
Күндемеңдер, адамзат, қызғанбаңдар!
Күндемеңдер, адамдар, тілмен орап,
Біреулерді жұлдызсыз түнге балап.
Айтар кезде жалғыз сөз әлем жайлы,
Алайықшы, алдымен, күнге қарап.
Аман бол, айналайын, о, жарық күн,
Мен қашан бір өзіңнен көз алыппын.
Көгімнен құламай сен алаулашы,
Туындай махаббаттың, тазалықтың!

---