Ағаға наз

немесе Фариза Оңғарсынова жайлы жыр

Адалдығы жырында,
болмысында.
Қазақ жырын жалғаған өрлі шыңға,
дұшпандары әдейі сүрінсін деп,
Қастандықпен қамалап көрді сында.
Төзді бірақ бәріне,
не көрмеді…
Төзбесе ақын жыр-селін төгер ме еді?!
Тоса алмады алдынан еш құдірет,
Құдіретсіз арам ой көгермеді.
Кім қашады, қол жетсе, ұлылықтан,
Отаны бар,
Елі бар жырын ұққан.
Жел-қайықтай дүние теңселеді,
қуаты оның құйылған жылылықтан.
Жыры да өңшең тұлпардың мүсіні еді,
алдында жұрт, сонан ба, кішіреді,
түсінбесе түсінбес бақталастар,
Былайғы жұрт, шүкірлік, түсінеді.
Шүкіршілік,
ақыннан кенде емеспіз,
Жүре ала ма дүниеде пенде емеспіз.
Ақ жарыла ол жайлы айтқан кезде
кете бердің, мендей-ақ елдегі ессіз!
Сыйлаушы едім
Сыйлатқан ақындығын,
Сыйламайды мәрт болса ақынды кім?!
Өзіңіз айт, Сіз солай болған кезде,
Енді бізге береді ақылды кім?!
Ақын аға,
алдымда ірі едіңіз,
адал еді Сіз жайлы жүрегіміз,
секілді едің асқар тау-тірегіміз!
сонша неге бүлініп жүдедіңіз?!
Іштарлыққа соншалық үйір ме адам,
ұғымымды сұйылттың сұйылмаған.
Халқымыздың қайда да сый құрметі,
Тектен-тегін ешкімге бұйырмаған.
Сыр да қалды айтылмай ойымда сан,
адалдығым «қор» екен пайымдасам.
Еш жалғансыз именбей,
жұрт алдында
ұлылықты ұлылық мойындаса.
Айыбы ма ақынның тектілігі,
Сізге жақпас ақынның жоқ қылығы,
Басын кескен біз түгіл
Махамбеттің
сыймағасын ұғымға отты жыры.
Қайда барам көгінде ұшқанда әрі
Абайды да сабаған дұшпандары.
Әркімде де бар шығар бір ҚҰДІРЕТ,
Жарқ ететін кеудесін қысқанда Ары!
Дарындыны кез емес отқа ататын,
әділдікті қиянат жоқтататын.
Сенем бірақ ешқандай күш жоғына,
Хас тұлпарын Отанның тоқтататын!

Қазалы.
Қаңтар, 1990 ж.

---