Аттаныс

Бала ақын тұла бойын діріл басып,
Қолында жыр дәптерін үңілді ашып.
Асыққан қызын жолдан бөгей берді
Әжелер әлденені ырымдасып.
Аққуы Алматының ұшқалы тұр,
Етті де жігіттердің мыңын ғашық.
«Жетпейді ә, ақын қызға қолдарың» деп
Аспанда жұлдыз қалды жымыңдасып.
Мұңымен жүрегіңді еңіреткен,
Көз жасы көңіліңе өмір еккен.
Сол ақ құс арманшыл ел жадындағы,
Жақын кеп барады ұшып төңіректен.
Көргендей Мексиканың сериалын,
Қарайды аузы ашылып қарияның.
Жып-жылы сөз айтылды ақын жайлы
Жып-жылы ошағында әр ұяның.
Ападан мақтау алған балақайым,
Қуанып, сауырға ұрды ала тайын.
Бетпе-бет Ұлылықты көргені осы,
Қазақтың дәл өзіндей қарапайым.
Тірліктің ұмыт болып азаптары,
Өмірдің еске түсіп ғажаптары.
Ауылдан Фаризасын аттандырды,
Ауылдың ең таңдаулы қазақтары.
Қазақтың осы қызы алабөтен,
Апама, құрбыма тең, анама тең.
Жасымнан жырын жаттап өскесін бе,
Көргенде көңілің сергіп қалады екен.
Қазақтың осы қызы алабөтен,
Данышпан от жүрегі балаға тең.
Көз алмай көрген сайын қарап өтем,
Қызға да қыздар ғашық болады екен!
Көңілдің желбірейді желең төсі,
Аман-сау келеді екен өлең көші.
Санаңның күнтізбегін қызылдап қой,
Ауылда болды бір кеш ел еркесі.
Бағасы көйлегінің - жүз қара нар,
Қырандай қуаты мол құзға қонар.
Қолпаштап қолтығынан сұлу жігіт,
Жанында қызыл киген қыз бала бар.
Аумайтын тұрымтайдай түрі құстан,
Бойына мың өзгерген құбылыс тән.
Бұл апаң Маңғыстаудан Атырауға
Бір ұшақ жалғыз өзі мініп ұшқан.
Еңсеңді мысы басып құптары анық,
Өзінен ішкі сәуле тұр таралып.
Сөмкесі крокодилдің терісінен,
Бет сүртер орамалы - бір таналық.
Басылған өз-өзінен бұрқап алып,
Қобалжып, бір сілкініп, бір таранып.
Дастархан жайылады қайда барса,
Татпайды - қазақы емге жүр қаралып.
Қолында домбырасы - жыршы қалып,
Тартады тыңқыл-тыңқыл үн шығарып.
Шетелге бір барғанда әкеліпті,
Көрейік топылыйын жүрші барып!
Жақсы пұл, шынайы асыл ұстағаны,
Соғым мол жайлы қыстау қыстағаны.
Барамын деген жерден айнып қалып,
Бармаймын деген жерге үш барады.
Қоғасын қалың ойдың жапырып кіл,
Қос жанар тұңғиыққа батырып тұр.
Көз жаққа барыспайық, кірпігінің
әр талы жолбарыс боп атылып тұр.
Құба өңін қызартыпты ұрған аптап,
Шаң көрсе қаша берген сырғанақтап.
«Волгасыз» қарыс жерге баспайды аяқ,
Кібіртік шабан аттай тұрған аттап.
Жанында сіңілісі отыр қошеметтеп,
Апасын қоштағандар өседі ептеп.
Ақынға дүркін-дүркін қол соғады,
Мол жиын, бүгін клуб, кеше мектеп.
Бұралып сұлу өзен ну жағалы,
Жалтылдап алақанды су жалады.
Жайықтың жағасына қонды келіп,
Өлеңнің ақ қанатты музалары.
Жанары кәрі еменді тұр сындырып,
Арасын жер мен көктің күрсіндіріп.
Қайда асау? Фариза қыз бас үйретсін,
Басқасы кім екенін жүрсін біліп.
Ашылған ағылшынның сарайлары,
Қыдыртқан француздың арай бағы.
Ресейдің қақ жарылған тоғайлары,
Қазақтың аяулысы елге келді,
Көңілін жарқыратып көп айналы.
Домбыра шертіп айтқан сөз баптары,
Тәлімі, ас жегені - бекзат бәрі.
Фариза кеткенімен, ұмытылмай,
Көңілде қалып қойды көп заттары.
Аймақтың көзін ашып бар бұлағы,
Құлдырап шөлдің төсін орғылады.
Қызғаншақ қызыл итті байлаңыздар,
Кетпесін ағытылып қарғылары.
Гүл бұлғап жиде талдар сыңсып қалың,
Дейтіндей бозторғайым, шымшықтарым.
«Туралап көзіне өмір бір қарасаң,
Көрер ем ішінде не тұншыққанын».
Гүл бұлғап жиде талдар сыңсып қалың,
Төмендеп бозторғайым, шымшықтарым.
Домалап, нән жемісін төгер ме еді,
Менің де зырылдаған ұршық халім.
Таусылды өрлеп-өрлеп өрнегіміз,
Ал, апа, біз қаламыз, қол беріңіз.
Көңілге азық болып көргеніңіз,
Әр жерде аман өрсін төлдеріңіз.
Ал, апа, Сіз кетесіз, біз қаламыз,
Бұрылып артыңызға жүз қараңыз.
Жігітте Мұқағали аңыз еді,
Бір болса Сіз боларсыз қыздағы аңыз.
Мұқаңдай біз де Сізге мұң шағалық,
Жағдайым болған емес мұнша ғаріп.
Қосылып хан басыммен қараларға,
Ауылда қалып қойдым тұмшаланып.
Көлбеңдеп тәуір көйлек кигеніммен,
Жанымды ауыртады мұң садағы.
Жылына бір жинақтан берер едім,
Жол ұзақ, билет қымбат, күн шамалы.
Мен-дағы сынығы едім бір асылдың,
ізімін сенен соңғы Күләшіңнің.
Ханшадай өз тағыма отыруға,
Өңірі жетпей қойды плащымның.
Жасырып жолаушылар күлкі іздерін,
Көліктің рұқсат сұрап тұр тізбегі.
Ауылға апай келіп кеткен сайын,
Той тойлап, қызартамыз күнтізбегін.
Кітаптың басылмаған көк парағы,
Ақынды ортамыздан ап барады.
Ұмтылып «тоқта!» дедік, тоқтамады,
Арасын айыртпаған өң мен түстің,
Формасы жай оғына кеп калады.
Біреулер көзбен ұстап ертегісін,
Біреудің ішкен шарап өртеп ішін.
Жайсаң мен жақсылары қимай қарап,
Келмей тұр жібергісі ерке құсын.
Тойшыл көп кірмей қойды бір естері,
Бәрі ертең - көкпар, бәйгі, күрескері.
Фариза тойға қалмай кетіп қалды,
Жанында сөз қата алмай ілескені.
Сағынып туған жердің қара шаңын,
Еске алып толқыды ма бала шағын?!
Бүгінге жарты жолда қош бол десіп,
Кетті ұшып астанаға БОЛАШАҒЫМ.
Ел-жұрты ырза болып бір басына,
Асылдан шапан жапқан тұлғасына.
Даланың саңқ етті де бір қыраны,
Кетті ұшып Алатауға, шың басына.

Мақат.

---