Жан аға

(Қазақ көркем сөзінің мэтрі, дегдар да сырбаз Рахымжан Отарбаев ағама арнаймын)

Жан аға,
Жанашыр сенің жүрегіңнен болайыншы садаға,
Алдыңда сенің ұқсап та кеттім балаға.
«Ағасы бардың- жағасы бар»:
Жоқ еді менде аға да,
Жоқ еді менде жаға да.

Соданба, сотқар тағдырым,
Талай рет мені жылатты,
Бұрымымнан тартып құлатты.
«Кім тиді саған, қарғам?»,-деп,
Қаратау – сынды қорған боп,
Келді-ау бір мені жұбатқың.

«Айналайыныңнан» айналдым,
Асылзада айбарлым.
Арманымды еске салдың-ау,
Арманым қайда ед?
Ұмытып,
Қобдишаға салып қойғанмын.

Мейлі, енді құздан құлайын,
Шекпейім оған уайым:
Аппақ торғыннан ұшпалы,
Сен аппақ қанат сыйладың,
Қалықтап...сонсын тұрайын.
Ақ сауыт киген ағатай,
Аппақ нұр саулап, жортқанда,
Жолың болсыншы ылайым!

---