Сенім

(«Сіз адамдарға қатты сенесіз»,- деп таңғала әрі мысқылдай қарады бір жас қыз маған)

Сендім. Сенем. Ия, жанмын сенгіштеу,
Ал үмітім алдап кетті мың рет.
Сене берем. Сенем шексіз мен іштей,
Барына да және шексіз Құдірет!

Сен де оған сенесің,
Демек сенің де бар «әлсіз» тұсың, қалқашым.
Сол сенімге селкеу түспей өлесің,
И-ия, күрделі- адамдардың ортасы.

Сенімдерім ақталмайды лайым:
Мені мұқап, кекеткенің орынды.
Көзге менің көрінбейтін Құдайым,
Бірақ менің жарылқап жүр жолымды.

Кейбіреулер жас балаша алдайды,
Қылбұраудай осы- мені қинаған.
Үмітімнің сау тамтығы қалмайды,
Көңіліме күмбездей қып жинаған.

Үмітімнің отын қайта жағамын,
Жинап алып сұр реңді күлді де.
Кешіремін шалалығын ағаның,
Сенем көзі жасандылау сіңліге.

Жете алмайтын биігіне жүріп мың,
Өзгере ме тасбақаның қалыбы.
Қарайды ылғи көзіменен күдіктің,
Бір біріне атеистер қауымы.

Жүз сақтанып, болам енді абай мың,
Тым ақылды бикешім- ай, жарайсың!
Мен өмірге өз көзіммен қараймын,
Сен өмірге өз көзіңмен қарайсың.

Алданатын аңғал жүрек шыңғырсын:
Сенем, Сендім және сене беремін.
Сенім деген- Құдай шығар, кім білсін,
Сенім деген- шығар менің өлеңім.

Тек аппақ түстерге сенетін...

---