Мың жылдық сағыныш

Мендегі сол сағыныш – басталды күзден де ұлы,
Ескірген сол үміттен күдерін үзген жылы...
Қуарған жапырақтар!
Қақым жоқ қаралауға,
Шер жұтып келдім жалғыз суалған жағалауға.
Шығыстық сері шаһар, мен сенен сорға кеттім,
Апарып тастаңдаршы аулама жолдар ескі...
Белгісі секілденіп жастық шақ күнәсінің,
Шөп басып жатқан шығар иесіз лашығым.
Құрбымның қолы тиген құлпымдай тот мүжіген,
Қарайды енді бәрі жабырқап жат жүзімен.
Есінде қалдым бірақ, ескілеу сол қаланың,
(Ең соңғы шерлі ақыны әрине, мен боламын...)
Күтеді Қаратаудың мызғымас құм төбесі,
Күтеді қожайынның маңқиған сұр төбеті...
Күтеді, күтеді олар –
Жанарын жолға қадап,
Сол жылдар сағынышы маған да болды аманат.
Һәм мұңлы, һәм өкпелі Кентаудың кеші бейғам,
Жайымен тартып алар басыңды тосын ойдан.
Сәнімен күзді жасқап, әнімен жалғанды ұстар,
Саған кеп қонақтайды қанаты талған құстар.
Жыр болып оралады тіліңе қырлардан бір,
Ақшамда Өзбек шалдың ауласын жуған жаңбыр.
Қараша демі салқын қалтырар емен қолы,
Жаныңды қинайды ұзақ айықпас шемен болып.
Мың жылдық сағынышты жасырып кеткем
мұнда,
Аяқсыз жырым жатыр тұмандар шөккен қырда.
...Мендегі сол сағыныш, басталды күзден де ұлы,
Ескірген сол үміттен күдерін үзген жылы...
Аялсыз өтті жылдар өкпесін қолына алып,
Жалыққан шығар бәлкім, далалар мені бағып.
Іңірде Сауран жақтан жетеді жебе дауысы,
Мезгілде кегің болса, о, таулар менен алшы...
Сені еске ап шертіп біраз жылдардың
домбырасын,
Бейуақ... бозғыл айдың бетіне тамды жасым.
Ғасырлар сүйегіндей біздерге жеткен сынып,
Кентаудан басталған жол кеудеме кеткен сіңіп!

21.10.2010 ж.

---