Хат

Селенгіге сел жауса да,
Орхон бойын оқ жауса да!..
Мен сендерді ұмытқам жоқ, бауырлар!
Әр кеш сайын сағынышым ауырлар...
Жүрегімді қалды бұлттар мекендеп,
Күн астында келем жалғыз тепеңдеп,
Дауыл жыққан қайыңдарға жүгірем,
Сұлап жатқан Ғұн сардары екен деп...
Сендер көрген түсті мен де көремін,
Сендер көрген құсты мен де көремін.
Алдай-алдай кетті мені уақыт,
Алданыш боп қалды жалғыз Өлеңім!
Бірақ, көңіл баяғыдай мұңлы емес,
Ыңылдайды бірде ерте, бірде кеш.
Орманы да мейірімді һәм жаңбырлы,
Қыз самалы кесе өтпейді алдыңды.
Бағыт алып өзі ұмтылған жайына,
Жатыр ағып, әне, Сейхұндәрия.
Қыс кетті ғой сары аязы гәуірлеп,
Сарыарқаға қонып жатыр Сәуір кеп.
Көбелектер қарсылайды Көктемді,
Мен сияқты, шіркіндерде дамыл жоқ...
Тек...
Бұл – қала!
Қабағы сәл қатулы,
Қайырымдар-мейірімдер сатулы...
Оны қойшы...
Бәрі өтпелі өмір – бұл.
Біздің жаққа Көкек келді көгілдір!
Уа, көгілдір, көгілдір!
Қош шуаққа бізді тегін шомылдыр!..
Кімдер қонды, күлкі ұялап мұртына,
Орхонсуда қалған ескі жұртыма?
Шалғын бойын шалдырмаса ед ораққа!
Шаршап жеткен құстар көкке қонақтап,
Дерегімді жоғалтса да, сенерімді жоғалтпай,
Көгенімді жоғалтса да, Өлеңімді жоғалтпай,
Қиқу салып жатса игі еді,
Араласып бес аталы түлікпен!
Ей, Көкек айы, жағдайларын біліп кел!
Орхонымды Ой мүжісе,
Селенгімді сел мүжісе,
Сергелдеңімнің қызыл өтінде тұрып мен,
Желден сәлем жіберермін,
Жерден де ауыр үмітпен!..
«Селенгіні сел алған жоқ,
Жау алды!
Орхонсуды оқ алған жоқ,
Дау алды!
Дәм бұйырса құшағыңа бір қысарсың
оларды...»..
Қайтқан құстың ғазалынан у ішіп...
Уата алсам жарар еді-ау Анамды...

30. 03. 2010 ж.

---