Кентау кеші

Албырап батыстың жүзі,
Қаланы басады мұнар.
Күп-күрең Кентаудың күзі,
Күңіреніп күй тартқан шығар...
Елітер ескі бір үнге,
Көшелер ақ жаңбыр жуған.
Жұтылып кетуші ем түнге,
Жастықтың желігі буған.
Оңаша сауықхана да,
Саксафон тұрады боздап.
...Мен одан жалыққам, аға,
Қайтесіз өткенді қозғап...
Бірде жаз, ал бірде ақпан,
Осылай ақынның жаны.
Жабусыз қап еді қақпам,
Кеш болса ойлаймын соны.
Күп-күрең күз келген сайын,
Жанымды үнсіздік езер.
Кеш болса Кентаудың бойын,
Бетховен елесі кезер.
Сағыныш – ол мықты тұзақ,
Ойласам жаныма батар.
Мен бірақ, кетіп ем ұзап,
Түсінер сауықшыл шаһар.
Дәл сендей уайымсыз болса-ау,
Сусатып жанымның шөлін.
Қарайлау, сағыну, аңсау –
Еһ, қайран өмірім менің!
Жетімек ботасын тастап,
Керуендер өткен ғой бұрын.
...Түнімен Лорканы жастап,
Жаттаушы ем Фирдоуси жырын.
...Оңаша сауықханада,
Саксафон тұрады боздап.
Мен одан жалыққам, аға,
Қайтесіз өткенді қозғап...

21. 10. 2010 ж

---