Жұбату

Қайғырмашы қалқам, сен!..
Жаның қалмай жар басына жүгіріп,
Құламашы, көз жасыңа сүрініп.
Мынау шексіз кеңістіктің жүзіне
Қарашы бір бұрылып.
Көктем кепті көл беті көкала үйрек, көк үйрек,
Көк үйректің соңында шұбатылған көп ирек...
Кінәлы бір күй тартып алдына сап орманын,
Жұбатып тұр таулар да сенің адал қорғаның.
Будан басын суырып бұлақ келді алдыңа,
Былдыр-былдыр тілімен құлап келді алдыңа.
Бақытынан адасқан сенен өзге жан жоқтай,
Тағдыр үшін кешірім сұрап келді алдыңа.
Жазықты оған менмін деп жел де, бұлт та,
тұман да,
Жұлдыз біткен жиылып саулығыңды сұрауда.
Іңірдегі шегіртке жүрегіңді сиқырлап,
Асқақ қарап өмірге тұршы бір сәт күй тыңдап.
Тәңірі өзі жазған күн жалын сөніп, жан шықпақ,
Одан бұрын қайтесің жас өмірді мансұқтап.
Сенің терең қайғыңмен мен де бірге ауырдым,
(Жердің белі қайысар кімдер де жоқ ауыр мұң!..)
Ай, ауыр мұң, ауыр мұң!
Менде сендей жауырмын.
Мынау жансар жүректе наласы бар тауымның,
Моласы бар бауырдың,
Сорасы бар шілде де жылап жауған жауынның...
Қайғырмашы қалқам, сен!...
Қабағыңа сәуір бұлтын түнетіп,
Онсыздағы қара жердің бара жатыр сызы өтіп.
Терезеңнің алдында жаны қажып дүрмектен,
Изен иісі бұрқырап күмілжи кеп тұр көктем.
Адам болып көрдің ғой,
Енді ойланар жайың жоқ,
Менің ескі ауламда көктейсің бе қайың боп?
Мынау сүркей заманға өзге амалы болмаған,
Бір мұңлы ақын айтқандай жүрегіңді берме оған.
Менің де ауыр жайымды тірі пенде жоқ тыңдар,
Самырсынға айналып қаулай өсіп кеткім бар.
Сосын мәңгі қалайық...
Қайғы да жоқ, уайым жоқ,
Жүрегі адам, өзі ағаш – самырсын боп,
қайың боп...
Күз жеткенде...
Сөз берем, қалман әсте қуарып,
«Мұңнан қашқан мұңлықтар»
деп жарым жүрер суарып...

11. 04. 2010ж

---