Дауыл құшағында

(аударма)

Қарлы боран әндетті,
қар инелер түйреді.
Денем мұздап, жан кетті
сені құшып сүйгелі.
Өптірдің де ерніңнен
«Қара,— дедің күлімдеп, -
ұмытқанша сен мүлдем
сүйгеніңді бүгін», - деп.
Осыны айтып нұсқадың
шексіз қарлы даланы.
Аяз шашып жанарың
тоңазытып барады.
Екеумізді бір екпін
лақтырды бір құрдымға,
ұшқын шашып түнек түн,
қар да билеп жүр мұнда.
Отты ұшқынмен жарысып
жапалақ қар самғады.
Көңіл көкпен табысып,
арман түнді жалғады.
Мені бірақ тұр басып
көк аспанның салмағы.
Суылдайды қар ұлып,
шыдар ма аспан бұл сынға,
жұлдыз біткен ағылып
құлап жатыр тылсымға.
Жарқ етіп нұр жанарың
көк аспаннан қарадың -
ұмыт болып нұрлы елім
шуағыңмен жанамын.
Өтті сосын сан жылдар
құлазытқан, мұң басқан.
Шарпып талай таңғы ызғар,
шаттықты алды түнгі аспан.
Менен алыс жүр бірақ
мендік жалғыз жалын күн,
ызғар төгіп, бұлдырап
жүрсе де оны сағындым.
Қыраулы бұл шақтарда
нұр сәулеңді шаш, таңым!
Таяғын жат жақтарға
лақтыр өлі патшаның!

АЛЕКСАНДР БЛОК

---