Екінші өсиет

(аударма)

Мынау кітапханамды қалдырамын,
Құндысы осы мендегі бар мұраның.
Кітаптарды жинадым көп жыл бойы,
Көп сырластым, түндерде қалғымадым.
Ақынына қалдырдым келер күннің
Дүниеде әділет жеңер бір күн.
Алып қолдар жер үстін тазалайды
қоқыстар мен бықсықтан. Сенем, құрбым!
Дозақ өмір бүгінгі қалжыратқан,
Ауыр бейнет халықты кан жылатқан.
Кетер ұшып сағымдай жер бетінен,
Көрер сонда адамдар таңды да атқан.
Сонда ақ бидай алқапта тербеледі,
Жасарады, жайнайды Жер бедері.
Сан ғасырлар төгілген қан мен тердің
Жемісімен қызығын ел көреді.
Сонда өмір арылып бар күнәдан,
Бостандықта армансыз шалқыр адам.
Сонда ғана туады өлмес кітап
Өтіріксіз, тек шындық жарқыраған.
Кітаптардан мен жиған нәр бұлағын
ішсін халық, естісін ардың әнін!
Ақынына келешек ұрпақтардың
Мынау кітапханамды қалдырамын.
***
Мен өлгенде жерлеңдер
«Қара аралда», мүхиттың жағасында
Жер мен су арасына.
Онда толқын тулайды құзға асылып,
Кейде тыныш түскендей сабасына.
Мұхит берген жаныма
мендегі бар қасиет, жақсылықты:
Мөлдірлікті күндердей ақ тымықты.
Көз жетпейтін кеңдікті шет-шегі жоқ,
Кейде жайлы, кейде ерке жас қылықты.
Мұхит берген
Құстарының қанатын жырларыма;
қанық еді толқындар сырларыма.
Мен көңілсіз келгенде жағалары
Жұбататын орап ап құндағына.
Шаттығымды, қайғымды бөлісетін,
Мен жыласам жастарын төгісетін.
«Қара аралға» сапардан оралғанда,
Толқын біткен қуанып көрісетін.
Аймаласын денемді өлгенде мен,
Ағыстармен, сонда мен өрге өрлер ем.
Өлмес толқын денемді орап алып,
Көктемдерге жеткізер мен көрмеген.

ПАБЛО НЕРУДА

---