Өлең, жыр, ақындар

Ақыл қиянаты

  • 30.03.2018
  • 0
  • 0
  • 4576
Хабарым жоқ қасіретті шаң-күдіктен,
атырушы ем қырымда таңды үмітпен.
Табанымды сүйетін қытықтап құм,
жалғастырып жанымды мәңгілікпен.
Қозы айдасам күндерде құлын қылық,
қоңырлықтан қашатын суыр бұғып.
Көк шалғыным жанымды тазартатын
мені мөлдір шығымен жуындырып.
Қарағайдың иісі-ай тоғайдағы!
Тоғай жаны – көкпеңбек көл айналы.
Көлге жетпей балалар жамырайтын
қой жуаға жабылып жолай бәрі.
Ақ ботаға жарасар зерлі ноқта,
бас қоймайды тұмса інген кергіп отқа.
Қой маңырап, құлыншақ кісінеген
қырмызы кез келмей ме, енді жоқ па?
Көргем малды келмейді керең дегім
қос биені боз құлын тел емгенін.
Соның бәрі бұл күнде түсіме еніп,
шулап бірдеңе айтады емендерім.
Суым – ащы, шөп – нәрсіз, затым жеңіл,
сорға айналып көлдерім жатыр не бір.
Ауам улы. Жердегі бар нәрліні
жеп тауысты біртіндеп Ақыл-жебір.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Құрылысшы

  • 0
  • 0

Үйлеріне қаланың
мен қызығып қарадым.
Мектеп, балабақшаны
әдемі етіп саламын –

Толық

Жамандықтың барлығы

  • 0
  • 0

Жамандықтың барлығы
жаман ойдан туындар.
Таза ой деген – таң нұры,
таң нұрында ғұмыр бар.

Толық

Әкімдік

  • 0
  • 0

Ақылсыз басшы – сор елге,
тылсымда жұрты тал қармар.
Маңырап халқы көгенде,
тақсыр боп өзі талтаңдар.

Толық

Қарап көріңіз