Өлең, жыр, ақындар

Ақыл қиянаты

  • 30.03.2018
  • 0
  • 0
  • 3974
Хабарым жоқ қасіретті шаң-күдіктен,
атырушы ем қырымда таңды үмітпен.
Табанымды сүйетін қытықтап құм,
жалғастырып жанымды мәңгілікпен.
Қозы айдасам күндерде құлын қылық,
қоңырлықтан қашатын суыр бұғып.
Көк шалғыным жанымды тазартатын
мені мөлдір шығымен жуындырып.
Қарағайдың иісі-ай тоғайдағы!
Тоғай жаны – көкпеңбек көл айналы.
Көлге жетпей балалар жамырайтын
қой жуаға жабылып жолай бәрі.
Ақ ботаға жарасар зерлі ноқта,
бас қоймайды тұмса інген кергіп отқа.
Қой маңырап, құлыншақ кісінеген
қырмызы кез келмей ме, енді жоқ па?
Көргем малды келмейді керең дегім
қос биені боз құлын тел емгенін.
Соның бәрі бұл күнде түсіме еніп,
шулап бірдеңе айтады емендерім.
Суым – ащы, шөп – нәрсіз, затым жеңіл,
сорға айналып көлдерім жатыр не бір.
Ауам улы. Жердегі бар нәрліні
жеп тауысты біртіндеп Ақыл-жебір.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шаңырақ

  • 0
  • 1

Бас қатырма баққа да, бұйымға да:
тірліктегі жұмағың үйің ғана.
Шатынап тұр, ал, менің шаңырағым –
келін жуас, қыз ойсыз, қиын бала.

Толық

Көктемде

  • 0
  • 0

Көп сағынған көктем келді,
Нұр орады көк пен жерді.
Бала сағым жүгіреді,
гүлмен ойнап бөктердегі.

Толық

Әйел махаббаты

  • 0
  • 0

Әйел деген — шарап деп сен жырлайсың, ақыным,
келіспеймін мұныңа, бұл — мен үшін жат ұғым.
Ә дегеннен шарапқа қанамын деп ойлама,
көз іліп ап, тағы бас жазамын деп ойлама.

Толық

Қарап көріңіз