Өлең, жыр, ақындар

Жеткіншегіме

  • 28.03.2022
  • 0
  • 0
  • 408
Қарағым, дей алмаймын мұңаймашы,
Мұңайтар түлкі өмірдің мың айласы.
Болмаған ойшыл жанда мұңсыз мұрат,
Оңаша мұңайғанда мұны ойлашы.
Адамды табиғат та мұңайтады,
Ауру мен азалы күн мұны айтады.
Жүйкеңде, қаңтар қарып тастағандай
Қалады ондаған жыл, мың ай табы.
Бірақ ол өз өтеуін өндіреді,
Сол сәтте бет-жүзіңе өң кіреді
Кінәсін ұмыттырып, өз қасында
Уыздай ұрпағың боп ол жүреді
Сондай-ақ адамға сен, сендіріп те,
Ол сенен үрікпесе, сен де үрікпе.
Жүйкеңе жүлге бітce, саған соқпай
Өтеді өз жөнімен сел жүріп те.
Іші тар, жаны сатқын жаман адам
Қашан да қарғыс алмақ заманадан.
Сенімді жақсығa артар, оған артсаң,
Қалмайсың залал шекпей аман одан.
Шалқаймақ шаққан мұңға өктем көсем,
Өзіңмен санасқандай от бермесең.
Тати ма сөйтуге сол, мұны да ойлан,
Айтпас ем бәрін бастан өткермесем.
Адамға сену шарт, ол кісі десең,
Кісінің іші де — сен, ісі де — сен.
Өйткені өмip бойы дейтұғын сол
Жұрт қамын жеп те күйіп-пісіп өсем.

Ақпан, 1997 жыл



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жезқазған жыры

  • 0
  • 0

Бұл өлкеде жерлерім аз баспаған
Су сапарын бұл өлкеден бастағам.
Бұл өлкенің әусімен ұшсам да,
Көз қиығын көктен жерге тастағам.

Толық

Былтырғыдан басқаша

  • 0
  • 0

Күн тәулікте бip-aқ мәрте таң атса,
Бip мәрте жыл күз нәciбiн таратса,
Заң еді сол.
Заң еді сол адамды

Толық

Балықшы жанын барласам

  • 0
  • 0

Балықшыны ойлап отырсам,
Көзімнің алды — көк толқын:
Жарысып өзен жатыр сан,
Көлдердің саны жоқ бәлкім.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар