Аңыз

Патша
Аң аулап келе жатты.
Бір кезде ол —
(Таңалакеуім бе,
Әлде кеш пе еді) –
Қалың жыныстың ішінде
Дөңкиіп жатқан
Талақтай қап- қара Мес көрді.
Жандайшаптары
Аттарынан түсе- түсе қап
Әлгі қап- қара Месті
Теуіп- теуіп қалғанда,–
Мұндай сұмдықты
Ешкім көрген жоқ
Жалғанда! —
Қап- қара мес қақ айырылып
Ішінен
Бақа басты,
Қолтырауын терілі,
Көзі шүңірейген,
Аузы үңірейген
Бір бала шыға келгені.
Апыр-ай,
Тұрған жұртты тұра бездірмей,
Алла тағаланың өзі –
Оларға! –
Сабыр мен шыдам бергені.
Патша айтты:
“Мұны бізге
Тәңрінің өзі
Кездестірген шығар,
Елімізге алып барайық—деді
Қалған кереметін
Барып қарайық” – деді.
...Әкелген бойда
Жаңа босанған әйелдің
Омырауына салып еді, –
Бір сорғанда сүтін тауысты.
Екі сорғанда қанын тауысты.
Үш сорғанда –
Әлгі әйелдің! –
Жаны шырқырап шығып кетті.
Ал бала болса
Бұқадай мөңіреп,
Доңыздай қорсылдап
Тоймай қалдым дегендей
Орнынан тұрып кетті.
Сол- сол- ақ екен
Қазан- қазан ет асылды,
Қазан- қазан сүт пісірілді.
Оларды асып- пісіруге
Арба- арба отын түсірілді.
Құдай- ау,құлқынын қашан басады! –
Алдына келгеннің бәрін
Қотарып ішіп,
Қопарып асады.
Күн сайын емес,
Сағат сайын өсті.
Мұндай алапат жалмауыздан
Қорыққан жұрттың
Көшетіні көшті,
Ошақтардың
Өшетіні өшті.
Неткен кесапат! –
Отыратын жеріне кілем,
Жүретін жерінің бәріне
Киіз төсетіп –
Жер баспады!
Араны одан сайын ашылып –
Адамның еті тәтті ме деймін –
Адамдарды жей бастады.
Сүттей ұйып отырған ел
Әп- сәтте әре-тәре болды.
Сол бала – бала емес—
Елдің сорына келген! –
Бәле болды.
(Есітіп қоймасын,
Сыбырлап айтайын:
Ол әлі арамызда.
Не қаламызда,
Не даламызда,
Не солымызда,
Не оңымызда.
Туған ол сорымызға.)

---