Көктайғақ

Жердің үсті
Шыны қаптағандай
Көкпеңбек.
Аяз қысып тұрса да —
Қарысып жүрем деп —
Кетесің көк тер боп.
Дәл алдыңда
Бара жатқан жан —
Кенеттен! —
Оқ тигендей
Жалп ете түседі.
(Жол шетінде отырған
Ала қарға
Жемтік көргендей
Қарқ ете түседі.)
Аспаның да,
Жерің де
Көкбет әйелдің
Бетіндей
Көкпеңбек...
(Апыр-ай,
Мына қу өмір
Жүргізер емес қой
Бәрінен өктем кеп.)
Аспанның
Бір шетінде
Қып-қызыл Күн,
Бір шетінде
Тышқан кемірген
Кепкен нандай боп
Ай қарап тұр...
Әйтеуір, дәл қазір
Көктайғақ
Көкбет дүние
Бейшара құсап
Ілбіп жүрмесең
Жалп еткіземін деп
Сырғанап,
Тайғанап тұр...

---