Дуэль

Ызғарлы жерді жапқан аппақ қардың,
Сыңсыған сұрғылт қысқы қара орманның,
Томсарып ортасында ақын тұрды
Күткендей ажал оғын сұм заманның.
Дантестей сұм заманның қара бетін,
Тұрғызып жекпе-жекке ақын бекім,
— Ал, ат!—деп, кезек берді қас қақпастан
Ыңғайлап алды қолға пистолетін.
Туған жан анасынан қан уыстап
— Сұм Дантес пистолетін қолына ұстап,
Таланттың жұлдызына — оқтан тілді
Қаттырып, атты тура, көздей нұсқап.
Ойпырым-ай! Ұшып тусті ақын құлап,
— Ақ қарды, қайта ұмтылды, қанға бұлап.
Дірілдеп қолындағы пистолеті
Бір атты, кеудедегі оққа шыдап.
Дантеске дарымады атқан оғы,
Жаралы ұйи берді тұла бойы;
Сылқ етті өмірменен қоштасқандай
Соңғы рет көз алдында толқынды ойы:
Сыңсыған қоштасты ақын орманменен,
Бірақта, қоштаспады арманменен,
Жеркеніп көз жұмғанша қарсы болды
— Қоршаған абландай жалғанменен.
Ақынға,— қош!—деді көл, қош — деді орман!
Жанармыз жұлдыз болып, қош!—деді арман.
Көрініп Қара теңіз, Кавказ шыңы
Бар халық бостандықты арман қылған.
Өлді ақын, қоштасты ақын, жүз жыл өтті,
— Жоқ, жоқ, жоқ, өшпес, алыс даңқың кетті,
Орындап арман қылған бостандықты
Біздің ел таң атқызды, туын тікті.
Қайтардық саған атқан оқтың кегін,
Торлаған,— талқан қылдық, дұшпан шебін;
Құлпырды Қара теңіз, Кавказ шыңы;
Бөледің нұрға байтақ қазақ жерін.
Тойлады жүз жылыңды менің елім,
Өлі емес, осы сенің тірілігің.
Тойыңда бокал толған өлеңіңді
Алып кел, жұтып жанның басам шөлін.

1937

---