Ақынның бауыры

Ғазиз аға Есмұқанұлына

Бойкүйез тартып бейуақыт,
Білмеппін, аға, сырыңды.
Ілтифатымды аңдатып,
Арнайын саған жырымды.
Бауырың ақын болыпты-ау,
Сыр-ағаң барып сырласқан.
(Ақын Сырбай Мəуленов.)
Кеудеге күйі толыпты-ау,
Көзінде жайнап нұрлы аспан.
Анасын шерге батырып,
Арманда кеткен сол ақын.
Бұрқанған шабыт сапырып,
Ғажайып жүрек болатын.
Сағынып сол бір бауырды,
Басыпсың сезім пернесін.
Күңірентіп іште дауылды,
Ақындар қыршын өлмесін.
Кеудеңнен жарық күн шығып,
Болдың да елдің ардағы,
Өлмесін, дедің, тұншығып,
Бейсенбай ақын арманы.
Ақынның жыры өлмесін,
Ақынның күні сөнбесін,
Ақынның сөзі өлмесін,
Ақынның нұры сөнбесін!
Серт етіп солай дедің де,
Түзедің тұлпар шабысты.
Халқымен мына өмірде
Бейсенбай ақын қауышты.
Кітабы шығып таралып,
Ауылды кетті аралап.
Киелі бейне тәбәрік,
Есілдің бойын жағалап.
Қызылжар қала қайталап,
Бейсенбай ақын жырларын,
Аспаннан ғашық ай қарап,
Шалқыта төкті нұрларын.
Елімен сөзі табысса,
Ескерткіш сол ғой ақынға.
Дәнекер жырын дарытса,
Алысы менен жақынға.
Ақынның жолын жалғаған –
Тастамас әсте бақ сені.
Періште жырды қорғаған
Жүрегің неткен жақсы еді!
Бейсенбай бауыр ақынның
Өлеңін қайта тірілткен,
Айналдым мұндай ерліктен,
Айналдым мұндай іріліктен!
Пейілің нұрдай таза екен,
Көңілімді соған мәз етем.
Бейсенбай-жырдың аруағы
Қолдасын, асыл Ғазекем!

---