Жасаған жоқ, жақсылық саған адам

Топырағыңнан адамзат жаралғалы,
Кімдер сенің төсіңнен нәр алмады.
Дариға-ай, дарқан далам, жәннат жерім,
Шерің де шемен болып таралмады.

Құрсағыңды қасірет жаралаған,
Қандыкөздер тәніңді шабалаған.
Сен жақсылық жасадың адамзатқа,
Жасаған жоқ, жақсылық саған адам.

Қатыгез қарғатамыр қауымыңа,
Жазылмас жара салған жауырыңа.
Тірісіне тіршілік сыйға беріп,
Өлісін де, бастың-ау, бауырыңа.

Жұттатуда жұрағат жұмағыңды,
Бүлдірді, бүлдірген-ді құрағыңды.
«Түлкінің қызылдығы өзіне сор»,
Бұрғы салып соруда «бұлағыңды».

Отады орман, дала алқабыңды,
Талапайлап, қазына талқаныңды.
Лайлап, айдынды көл, шалқарыңды,
Қырып салып, марал мен арқарыңды.

Қаншама қайғы түсті қабағыңа,
Тасбауыр пышақ тақап тамағыңа.
«Жер-Ана» төсіңді еміп, төре болған,
Адамдар мәңгі қарыз саған мына.

---