Абайға хат

Уа, данышпан, кемеңгер, ұлы адамым,
Ғылым-білім жұртыңа сұрағаның.
Ұрпақтарың орындап арманыңды,
Алды ма екен өмірден ұнағанын?

Қаннен-қапер жатсың-ау Жидебайда,
Қазағыңа мол еді тиген пайда.
Бәрін көріп жүрсің бе, рухың ұшып,
Алмады ма біздерді билеп айла?

Еріншектік, надандық, залымдықтан,
Есек бар ма тұлпардың жалын жыққан?
Кемелденіп парасат биігінде,
Қарашаның кімдер бар хәлін ұққан?

Кетпедік пе малданып, бос мақтанға,
Жағымпаздық көрсетіп мал тапқанға?
Бес нәрседен қашық боп үлгердік пе,
Нәфратлана алдық па ар сатқанға?

«Ыстық қайрат, нұрлы ақыл, жылы жүрек»
Сен қалдырған осы еді ұлы тілек.
«Мыңмен жалғыз алысқан», арпалыстан,
Жүрегіңде қалған-ды бір мұң түнеп.

Мәңгілікті өзіңе тілеп балаң,
Өсиетіңе кірісті, білек жалаң.
Үмітіңді біз ақтай алдық па деп,
Көңіл күпті, бұл күнде жүрек алаң.

Арлылықтан адамзат тапқан шырай,
Надандықты алмаймыз ақтап бұлай.
Толық адам болуды мақсат тұттық,
Жарты болып қалудан сақта, Құдай!
Айгүл Қадыр

---