Тағдыр заңы

Емеспін, білем, тағдырға заңды тұлға,
Бағындым, бірақ бар үкімге қағидаға.
Неге қатал, әділетсіз, неге бұлай?
Құм төгілді, көмейім мен таңдайыма.

Бағынбай-ақ кетер ем сол тәртіпке,
Жақын боп тұрса да табаныма мекеме.
Қанша түзу жүрсем де салды тұзақ,
Жабысты жала, таңбасы қалып шекемде.

Апарыпты, кісендеп, темір торға,
Тас қараңғы, жан адам жоқ жанымда.
Төбемде тұр дәу қара, таяқ ұстап,
Қайта-қайта соқылап кеуде тұсқа.

Бақ таласып, аяқ асты қағынатын,
Сен кімсің? деп айқайлап, кім өз атың?
Екі қолым кісенде, байлаулы, әттең,
Қылар едім, ашуыма салсам бәрін.

Күнге ұқсап бүгін де кешегі күн,
Іштен тепті тағы да, күш еді тым.
Дүресіне бүлк етпей шыдап келем,
“Ей, әділет!” деуге де енді қысым.

Шаттанып жүрсем едім күлкі болып,
Біттім бүгін, қуатым түнге толып.
Алғашқы рет болса да, мойымас ем,
Жаза тарттым сан мәрте, үздіксіз қонып

Жазығым жоқ ешкімге, еш демедім,
Сонда да неге іс қозғалды, неге менің?
Айтам да қоям өзіме: бәрін қойшы,
Бұл өткелден неше өтіп, неше келдім?

Маған ғана жүргізіп өмір саясатын,
Көпті көрдім, сөз құрап, болдым ақын.
Өкінсем де, алғыс айтам бірақ та мен,
Бір себеп таптым өлең, жыр қылатын.

Жаратқанның берген сыны ма екен?
Көрсетеді бәлкім бір күн нұрлы мекен.
Шығармын да бұл жерден ақыры бір,
Тылсым сыр ұғып, өз жолым көріп бірден.

Бір үміт бар ішімде жасырынған,
Сол үмітпен ертеңге жарық жылдам.
Дүние деген алма-кезек екенін біл,
Кезі келсе, сендерге де заң шығарам.

Автор: Оразбай Сарыбаев

---