Өлең, жыр, ақындар

Табиғатпен туыстық

  • 07.02.2016
  • 0
  • 0
  • 2148
Келіп қалдым Баянға дәм-тұз айдап,
Таңертеңнен жүрегім тау-құзда ойнап,
Толқынына шомылып, құмында аунап,
Жасыбайды жатырмын жалғыз жайлап.
Бәлкім жұртқа бұл алыс жер шегіндей,
Ал мен үшін жанымның бөлшегіндей.
Қымыз иісі мұрнымды қытықтайды
Шыңдар — мама биенің емшегіндей.
Жүрген адам баласы қауымында,
Табиғаттың мен де бір тауымын ба?
Күн шалғанда басымды жаным жайнап
Бұлт жапқанда батамын ауыр мұңға.
Жүрген қиял толқынның желігінде,
Табиғаттың мен де бір көлімін бе?
Жел үрлесе жалданып көтерілем,
Жел соқпаса желік жоқ көңілімде.
Жаралдым ба ауаның оттегінен,
Әлде дәрі даланың шөптерінен.,
Әйтеуір бар бәріне туыстығым,
Құшағына қысады шеттерінен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шопеннің жүрегі

  • 0
  • 0

Халқының барлық арманын
Күйімен Шопен толғапты.
Қара түн салып қармағын,
Қаумалап қаза торлапты.

Толық

Шынар

  • 0
  • 0

Жаз бұтағын тербетіп,
Жамырасып құс қонып.
Күз маңдайын терлетіп,
Уілдеген қыс тоңып.

Толық

Балалық досы

  • 0
  • 0

Достары қандай ыстық балалықтың,
Мен оны көп жылдан соң жаңада ұқтым.
Жарысу жалаң аяқ қызық еді,
Астында сіркіреген қара бұлттың.

Толық

Қарап көріңіз