Қарауыл. Қара өлең
- 1
- 0
Қара өлеңнің мекені – Қарауылға келемін,
Қара өлеңнің қамы еді, қарап жүрмей жегенім.
Қарағанның ішіне көп тығылып ойнайтын,
Қара өлеңге құмартқан қара бала мен едім.
* * * (Көнеріп күз де кетті)
Көнеріп күз де кетті,Көне қыс бізге жетті.
Көл жатыр көз ұшында,
Көрпе ғып мұз желекті.
Өмірдің бұл мезгілі,
Өзгеше мүлде өз жыры
Көкке үнсіз ұмтылады,
Көңлімнің күмбез мұңы.
Жаныма қатты құштар,
Жауып тұр ақ күміс қар.
Қолыма үнсіз ғана,
Қонақтап жатты құстар.
Тағыда аймалап мұң,
Тұңғиық ойға баттым.
Жаурады жан - жүрегім,
Жылуы қайда бақтың?
Алдымнан жол қашады,
Аяғым қар басады.
Бұл өмір өзгермейді,
Баяғым жалғасады...
Аманжол Бейбіт
күшті. Маған әдибиеттік оқудан күз тақырыбына өлн жаз дген соған осы атамыз Қалқаман Сарин оған маған көмк берді