Ұмытсын, көңілім ұмытсын!

Болар де елең дап - дайын,
Тыңдамай - ақ бұлбұлды.
Білмей - ақ сұлу мән - жайын
Жазар едім бір жырды.
Өсіп, өмір сүргенім,
Өз көргенім өзіме;
Өз өткізген күндерім,
Көрінеді көзіме.
Өткізген күн, өткен күн,
Көз алдымда бұлаңдап,
Неткен жақын,
Неткен сұм,
Алдай ма, тым жылмаңдап?
Ынтам өлең көксесе,
Көңіл сөзге қозғалса,
Бойдың күйін ой жексе,
Қаламды қуат қолға алса:
Мені жаз деп топырлап,
Бермес маза шіркіндер.
Алдайтын да байлайтын,
Болар көбі сол күндер.
Суыққа тоңып, сүмірейіп,
Баққан жаста қойларым.
Қойдай өзім меңірейіп
Ойлаған тәтті ойларым.
Бақайшығым майысып,
Шаршап кешке қайтқаным.
Қатықсыз қара көжемен,
Жабуда жаурап жатқаным.
Қара қиды маздатып,
Ертемен от жаққаным.
Қазан тола мұз қатып,
Көже жылытып жатқаным.
Сирағына от құлап,
Ләпиені күйдіріп,
Бажыл қағып ол жылап,
Жеген күнім жұдырық.
Майтабанды кә - кәлап,
Қоймен өріп кеткенім.
Көзім - күзгі шұқанақ,
Жүрегім - жұлма шекпенім.
Осылар мені жаз дейді,
Енді қалам алғанда.
Өзгеге жол бермейді,
Қайтып қалар жалғанда?
Өткен өмірім сол күндер,
Арылдым ғой, аулақ кет!
Десем дағы шіркіндер,
Қалмады бір иектеп.
Миды жастай меншіктеп
Қалған қалай тез шықсын?
Мінген жастай ершіктеп,
Күнді көңілім ұмытсын!

---