Өлең, жыр, ақындар

Сандалу

  • 31.03.2018
  • 0
  • 0
  • 4331
Араладым әлемнің талай жерін,
табам ба деп шындықтың арайлы елін.
Кезгеніммен жер бетін, кереметті
кездестірмей жүргенім қалай менің?
Жолығасың жандармен ақын жырлар,
жаны тұнған сұлулық ақылды ұрлар.
Қызығасың «Арман жоқ бұларда» деп,
ал, үңілсең, ішінде жатыр мұңдар.
Жолығасың жандармен батыр қылық,
қайда жүрсін – басатын тақымды нық.
Қамсыз өмір, бай тұрмыс…
ал олардың
тасасында зорлық пен жатыр былық.
Биліктінің қайда да құрығы үстем,
бас шұлғиды басқалар тынып іштен.
Байлық-патша билігін жер бетінде
жүргізеді, жеңбейсің мұны күшпен.
Қайда барсаң – мұқалған қайраттылық,
жауыр болған жүйріктей жайдақ мініп.
Үстемдіктің қолына ақыл кейде
су құяды зығыры қайнап тұрып.
Қаптағандай сұр жылан құрлығыңды,
сана сорып қуратты қырды, гүлді.
Көшімнен де көз жазып қалдым бүгін,
қайдан табам мекенді нұр ғұмырлы?!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қоғам дегенің – темір тор

  • 0
  • 0

Қоғам дегенің – темір тор,
темірдің тілін таппадым.
Аспаным – алау, жерім – сор,
серкесіз отар – баққаным.

Толық

Ақ түн

  • 0
  • 0

Түн – құйрықты жұлдыздай
жарқырайды нұрына малындырып,
қол бұлғайды Невада ағын күліп;
жүрегімнің дүрсілін тыңдайтындай

Толық

Жаз

  • 0
  • 1

Таң бұзып тынышымды жіберді деп,
жазғы түн кетерінде түнерді кеп.
Жер-ару серпігенде түн көрпесін,
маужырап қарап тұрды Күн елжіреп.

Толық

Қарап көріңіз