Өлең, жыр, ақындар

Күн

  • 31.03.2018
  • 0
  • 1
  • 7640
Сарғайып талып шықты да,
сазарып барып батты Күн,
шашыратып алып шаттығын,
жинай алмасын ұқты ма,
торлады Жерді бұлт-күнә.
Қара ниеті адамның;
көңіл-кеуденің тарлығы;
ашылған бейуақ араның –
қара бұлт болып барлығы
бүркеді бетін жан, ардың.
Күн көзін қадап құмартқан
жап-жасыл жердің жамалы
жасаурап жарқын жанары,
қасіреттен күйіп мұнарытқан,
жаны сау жер жоқ бір аттам.
Қалмады мөлдір бір бұлақ,
жейдесі жыртық, жаны ауру
жерді аяп жаны шығады,
сары уәйім шегіп Күн жылап,
шығады содан сарғайып,
батады содан тұнжырап.



Пікірлер (1)

Каракат

Кун мен тун туралы такпактар керек

Пікір қалдырыңыз

Жалғыздық

  • 0
  • 0

Қайда, қайда сонау бір кезім менің;
жақсы көріп, дірілдеп көз ілгенім?
Селт етпеймін бұл күнде ештеңеге –
отқа өртеніп кеткен бе сезімдерім?

Толық

Жыраудың әні

  • 0
  • 0

Жат жерде жүрдім сабылып,
жарысып жырым желменен.
Көп жылдар өтті. Сағынып
оралдым туған жерге мен.

Толық

Тереңдік

  • 0
  • 0

Дала шарлап шілдеде,
шөлдеп келе жатқан ем.
Айдын кезген Күн – кеме
қоналқы жай тапты әрең.

Толық

Қарап көріңіз

Пікірлер