Фариза бұлағы

Сырымды көрінгенге ақтармайын
дегендей,
баяу жылжып аққан дәйім
балбұлақ қайдан білсін
Алматыдан
Ақындар тірейтінін ат маңдайын.
Жүгіріп жалғыз өзі жазықта алғы,
тербеткен бөбектейін нәзік талды.
Сыбырлап құлағына құпиясын,
бұл жайды самал ғана сезіп қалды.
Шыдай ма, шарықтамай, ұнатқасын,
қалайша шабыт құсы тұрақтасын.
Жайсаң жыр жалт қаратып құба жонды,
жаңғыртты келісімен бұлақ басын.
Тамаша толып жатыр, сұрамаңыз,
бұл өзі, айтар болсақ, біраз аңыз.
Торғайдың топырағын тебірентіп,
бір кезде сөйлеп кетті Сыр-ағамыз:
- Аз емес жол әсері бұл аптаның,
мүмкін бе көру бәрін, шырақтарым.
Төскейде келер-ау деп бізді күткен,
білсеңдер болды осындай бұлақ барын.
Мейірімді,
жүректері ылғи жалын,
уа, жұртым,
десең егер ризамын,
ақын қыз есімімен аталатын
болсын да бұлағы бұл Фаризаның!
Ұмтылған альпинистей өрге күнде,
өлеңнің өз перзентін көрмедің бе?!
Өзгеше сый-құрметке лайықты,
жайнаған бір жұлдызың жыр көгінде...
Соңына құлын да ерген, бота да ерген,
асқанда ақын аға атағы елден.
Табиғат аясында тілек тілеп,
Талантқа осылайша бата берген.
Ерлікті,
Елдікті де Торғайдағы,
талайлар тебірене толғайды әлі.
Бұлақтан бастау алған жыр жолына,
байқалды баршасының қол қойғаны.
Сағыныш болып айтар бір-ақ әні,
сандуғаш саясына оралады...
Қыр асып бара жатты қимас көңіл,
желбіреп қол ұшында орамалы.

---