Өлең, жыр, ақындар

Шың мен адам

  • 22.07.2018
  • 0
  • 0
  • 1919
Тоғайда шың, тау да шың
Жаңғырады күндіз, түн...
Тоқтамайды, тынбайды,
Тек сол әнмен жырлайды.
— Жаңғырады неге шын?
Басылмайды неге ың-жың?
— Адам келді, жол салды,
Биік шыңға қол салды.
Кет жолымнан, кет деді,
Шыңдар жолдан кетпеді.
Ашуланды, жайпады,
Құзды ағаштай шайқады.
Бір динамит байлады.
Атар көзін сайлады,
Құз, шыңдарға болды сын,
Тау жаңғырды күндіз, түн...
Бұйырды адам, шың кетті,
Тауды тесті, жол жетті.
Шыңдар шуы басылды,
Адам күшін асырды.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ақын досыма

  • 0
  • 3

Су сылдырап аққан кез еді,
Кешке арықтың бойында.
Жастар күліп жатқан кез еді,
Әуестеніп ойынға.

Толық

Сен қожа

  • 0
  • 0

Көк киімді көп неміс
Кеше — «қожа», бүгін — күл
Өңірі жыртық, көзі жас
Көшеңде кірпіш тасып жүр,

Толық

Қазақ қызы

  • 0
  • 0

Гуілдеген жел — айдалада сарнаған,
Желге серік мұңды дауыс зарлаған.
Бота көзім, қазақ қызы есімде,
Ескі күнің «өлдім, анажан»- даған.

Толық

Қарап көріңіз